Odmiana imienia Dobrunia przez przypadki

Dobrunia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Dobrunia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Dobruni

Celownik
(komu? czemu?):Dobruni

Biernik
(kogo? co?):Dobrunię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Dobrunią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Dobruni

Wołacz
(hej!):Dobruniu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
DobruniaDobrunia ma katar i źle się czuje.
Mam na imię Dobrunia.
Dobrunia chce pójść ze mną na dyskotekę.
Jutro Dobrunia wyjdzie ze szpitala.
Jeśli jednak przegrasz, Dobrunia zostaje z nami.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
DobruniRodzina Dobruni wyprowadziła się.
Specjalnością Dobruni jest jazda na koniu.
Szkoda że Dobruni prawie że w ogóle nie ma.
Tata Dobruni poszedł otworzyć drzwi.
Nie ma Dobruni.

Celownik:
(komu? czemu?)
DobruniJa na pewno przekaże swój procent Dobruni.
Zerwał jabłko i podał je Dobruni.
Dobruni wpadły w ucho słowa piosenki.
Słoik z kawą wyleciał Dobruni z rąk.
Chciałam szybko pochwalić się Dobruni.

Biernik:
(kogo? co?)
DobrunięObserwuję Dobrunię bardzo uważnie.
Kawę kupioną przez Dobrunię wysypała z plastykowego opakowania do puszki.
Całość dopełniają misternie zaaranżowane wnętrza przez Dobrunię.
Spoglądam na Dobrunię.
Dobrunię natychmiast ogarnęła gorąca błogość.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
DobruniąJadę na wycieczkę razem z Dobrunią.
Dwa dni temu miałam z Dobrunią śmieszną przygodę.
A sytuacja z Dobrunią rozwinęła się nagle dosyć szybko.
Rozliczyłam się i powróciłam do rozmowy z Dobrunią.
Zakończyliśmy edycję kwietniową z Dobrunią.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
DobruniNo a teraz trochę więcej o Dobruni.
Dyskutuję o Dobruni.
A o Dobruni to i słowa rzec nie umiał.
Tej nocy po raz pierwszy śniłam o Dobruni.
Nie wspomniałem na początku o Dobruni.

Wołacz:
(hej!)
DobruniuCześć Dobruniu!
Dobranoc Dobruniu!
Dziękuję Dobruniu za rozmowę!
Dzień dobry Dobruniu!
Dobry wieczór Dobruniu!