Odmiana imienia Mirunia przez przypadki

Mirunia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Mirunia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Miruni

Celownik
(komu? czemu?):Miruni

Biernik
(kogo? co?):Mirunię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Mirunią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Miruni

Wołacz
(hej!):Miruniu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
MiruniaDobrze, że Mirunia grzecznie śpi.
Autorem artykułu jest Mirunia.
W domu Mirunia często urządza rodzicom pokazy mody.
Mam na imię Mirunia.
Mirunia nie umie śpiewać.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
MiruniPostanowiłam zadzwonić do Miruni i chłopaków.
Dla Miruni ten pies jest naprawdę bezcenny.
Muszę pochwalić pomysł Miruni.
Nie lubię Miruni.
Postanowiłam się nie wyróżniać i dołączyłam do Miruni.

Celownik:
(komu? czemu?)
MiruniZostawiam Miruni karteczkę i już mnie nie ma.
Dzięki Miruni mamy kolejny artykuł po polsku.
Dopiero teraz zrozumiałem, że Miruni coś się stało.
Napisałem wiersz dzięki Miruni.
Ja na pewno przekaże swój procent Miruni.

Biernik:
(kogo? co?)
MirunięMirunię znalazłam w recepcji hotelu.
Przed sesją zapytałam Mirunię co lubi.
Kawę kupioną przez Mirunię wysypała z plastykowego opakowania do puszki.
Na Mirunię moje słowa podziałały niczym ostroga na bojowego ogiera.
O jego personalia miałam spytać Mirunię prywatnie.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
MiruniąZostaliśmy z Mirunią w salonie sami.
Razem z Mirunią przestaliśmy dawno za nimi nadążać.
Dwa dni temu miałam z Mirunią śmieszną przygodę.
Ja z Mirunią chcemy się przebrać za wampiry.
Ja z Mirunią zrobiłyśmy koktajl brzoskwiniowy z nektarynek.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
MiruniAnna sama już nie wie, co myśleć o Miruni.
Mówimy tu oczywiście o Miruni.
Więcej o Miruni znajdziecie na naszej stronie.
Związana jest z nią legenda o Miruni.
Mowa oczywiście o Miruni.

Wołacz:
(hej!)
MiruniuDziękuję Miruniu za rozmowę!
Hej Miruniu!
Dobry wieczór Miruniu!
Dzień dobry Miruniu!
Dobranoc Miruniu!