Odmiana imienia Laura przez przypadki

Laura imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Laura

Dopełniacz
(kogo? czego?):Laury

Celownik
(komu? czemu?):Laurze

Biernik
(kogo? co?):Laurę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Laurą

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Laurze

Wołacz
(hej!):Lauro!

PrzypadekLiczba mnoga

Mianownik
(kto? co?):Laury

Dopełniacz
(kogo? czego?):Laur

Celownik
(komu? czemu?):Laurom

Biernik
(kogo? co?):Laury

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Laurami

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Laurach

Wołacz
(hej!):Laury!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
LauraLaura chce pójść ze mną na spacer.
Laura nie umie grać na gitarze.
Autorem artykułu jest Laura.
Jutro Laura wyjdzie ze szpitala.
Moje drugie imię to właśnie Laura.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
LauryProsimy o pomoc dla Laury.
Ustaliliśmy jednak, ze na razie będę mieszkać u Laury.
Wysyłam list do Laury.
Trzeba wymyślić jakąś bajkę dla Laury.
Postanowiłam sama sprawdzić na blogu, co u Laury słychać.

Celownik:
(komu? czemu?)
LaurzeMusiałam się zwierzyć Laurze.
Co tej Laurze po głowie chodzi?
Korzysta z okazji, by wyznać Laurze miłość.
Przyglądam się Laurze.
Daję Laurze, to co najlepsze we mnie.

Biernik:
(kogo? co?)
LauręPodchodzi, całuje Laurę i idzie do wyjścia.
Spojrzałam na Laurę w wymownym geście.
Oszołomienie spadło teraz na Laurę i na moment odebrało mu wigor.
Chwyciła Laurę za rękaw płaszcza.
Sierżant wpatrywał się w Laurę jak zahipnotyzowany i nawet nie mrugał.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
LaurąOboje z Laurą wybuchliśmy śmiechem.
Sprzątam pokój razem z Laurą.
Karolina miała się spotkać z Laurą przed szkołą.
Ale można sobie zrobić zdjęcie z Laurą.
Refleksyjnie po spotkaniu z Laurą.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
LaurzeWszyscy dyskutują o Laurze.
A przecież nikt inaczej o Laurze nie pisał.
Anna sama już nie wie, co myśleć o Laurze.
Na koniec parę słów o Laurze.
Pamiętam o Laurze.

Wołacz:
(hej!)
LauroHej Lauro!
Witaj Lauro!
Lauro! Uważaj!
Dobry wieczór Lauro!
Gdzie jesteś Lauro!?