Odmiana imienia Laurulka przez przypadki

Laurulka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Laurulka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Laurulki

Celownik
(komu? czemu?):Laurulce

Biernik
(kogo? co?):Laurulkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Laurulką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Laurulce

Wołacz
(hej!):Laurulko!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
LaurulkaNa drugie imię mam Laurulka.
Gdzie jest Laurulka?
Jeśli jednak przegrasz, Laurulka zostaje z nami.
Jak już wiecie mam na imię Laurulka.
Laurulka chce pójść ze mną na spacer.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
LaurulkiPożyczę od Laurulki samochód i możemy jechać.
Tata Laurulki sam opatrzył mi nogę.
Zostało sto dni do narodzin Laurulki.
Dzisiaj pojechaliśmy do mieszkania Laurulki.
Rano gdy wstałem obudził mnie wrzask Laurulki.

Celownik:
(komu? czemu?)
LaurulceTego Laurulce było już za wiele.
Mama przyznała rację Laurulce.
Musiałam się zwierzyć Laurulce.
Powiedz wszystkim i Laurulce, że nic mi nie jest.
Laurulce włosy stanęły dęba na głowie.

Biernik:
(kogo? co?)
LaurulkęNa Laurulkę spłynęła niewymowna ulga.
Odprowadziłam Laurulkę do wyjścia.
Kacper patrzył na Laurulkę ze zdumieniem.
Spojrzała na Laurulkę jeszcze raz.
W Laurulkę nagle coś wstąpiło.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
LaurulkąJa z Laurulką coraz bardziej się do siebie zbliżaliśmy.
Jadę z Laurulką na dyskotekę.
Dorota spotkała się z Laurulką.
Siedzieliśmy z Laurulką na ławce w parku.
Weekend spędzony z Laurulką był przesympatyczny.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
LaurulcePiszę o Laurulce.
Na pewno słyszałyście o Laurulce.
Muszę Ci powiedzieć prawdę o Laurulce.
W głowie kłebiły mu się mysli i wspomnienia o Laurulce.
Na wsi, za dużo rzeczy przypomina mi o Laurulce.

Wołacz:
(hej!)
LaurulkoDziękuję Laurulko za rozmowę!
Gdzie jesteś Laurulko!?
Laurulko! Uważaj!
Dzień dobry Laurulko!
Cześć Laurulko!