Odmiana imienia Ewulcia przez przypadki

Ewulcia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Ewulcia

Dopełniacz
(kogo? czego?):

Celownik
(komu? czemu?):Ewulcię

Biernik
(kogo? co?):

Narzędnik
(z kim? z czym?):z

Miejscownik
(o kim? o czym?):o

Wołacz
(hej!):Ewulciu!

PrzypadekLiczba mnoga

Mianownik
(kto? co?):Ewulci

Dopełniacz
(kogo? czego?):Ewulci

Celownik
(komu? czemu?):

Biernik
(kogo? co?):

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Ewulci

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Ewulcią

Wołacz
(hej!):!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
EwulciaEwulcia wraca do domu.
Ewulcia tego nie widzi.
Jeśli jednak przegrasz, Ewulcia zostaje z nami.
Moje drugie imię to właśnie Ewulcia.
Ewulcia nie umie grać na gitarze.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
Rodzina wyprowadziła się.
Serce stanęło na moment.
Przed sobą ujrzałam rękę .
Tato produkował abażury.
Zobaczyłam uśmiechniętą twarz .

Celownik:
(komu? czemu?)
EwulcięEwulcię przyszła nagle do głowy straszna myśl.
Oczywiście każdy przyzna rację Ewulcię.
Mam nadzieję, że Ewulcię również się podoba.
Kupiłem Ewulcię magnes na lodówkę.
Musiałam się zwierzyć Ewulcię.

Biernik:
(kogo? co?)
Spojrzał na i uśmiechnął się.
Na moje słowa podziałały niczym ostroga na bojowego ogiera.
natychmiast ogarnęła gorąca błogość.
Patrzył na wzrokiem pozbawionym cienia inteligencji.
Przed wejściem spotkaliśmy .

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
Rozmawiam z .
Ja z chcemy się przebrać za wampiry.
Zakończyliśmy edycję kwietniową z .
Obie z postawiłyśmy na zmiany.
Razem z wpadliśmy na pomysł pewnej sesji.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
Mamrotał coś o , gdy podtrzymywał się ściany.
Pomyśl nad tym, co mówiłam ci o .
Na koniec parę słów o .
Pamiętajmy o i o tym, że była dobra dla nas wszystkich.
Ten wiersz jest o .

Wołacz:
(hej!)
EwulciuHej Ewulciu!
Dziękuję Ewulciu za rozmowę!
Dobry wieczór Ewulciu!
Gdzie jesteś Ewulciu!?
Ewulciu! Uważaj!