Odmiana imienia Ewulcia przez przypadki

Ewulcia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Ewulcia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Ewulci

Celownik
(komu? czemu?):Ewulci

Biernik
(kogo? co?):Ewulcię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Ewulcią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Ewulci

Wołacz
(hej!):Ewulciu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
EwulciaEwulcia wraca do domu.
Ewulcia tego nie widzi.
Jeśli jednak przegrasz, Ewulcia zostaje z nami.
Moje drugie imię to właśnie Ewulcia.
Ewulcia nie umie grać na gitarze.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
EwulciRodzina Ewulci wyprowadziła się.
Serce Ewulci stanęło na moment.
Przed sobą ujrzałam rękę Ewulci.
Tato Ewulci produkował abażury.
Zobaczyłam uśmiechniętą twarz Ewulci.

Celownik:
(komu? czemu?)
EwulciEwulci przyszła nagle do głowy straszna myśl.
Oczywiście każdy przyzna rację Ewulci.
Mam nadzieję, że Ewulci również się podoba.
Kupiłem Ewulci magnes na lodówkę.
Musiałam się zwierzyć Ewulci.

Biernik:
(kogo? co?)
EwulcięSpojrzał na Ewulcię i uśmiechnął się.
Na Ewulcię moje słowa podziałały niczym ostroga na bojowego ogiera.
Ewulcię natychmiast ogarnęła gorąca błogość.
Patrzył na Ewulcię wzrokiem pozbawionym cienia inteligencji.
Przed wejściem spotkaliśmy Ewulcię.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
EwulciąRozmawiam z Ewulcią.
Ja z Ewulcią chcemy się przebrać za wampiry.
Zakończyliśmy edycję kwietniową z Ewulcią.
Obie z Ewulcią postawiłyśmy na zmiany.
Razem z Ewulcią wpadliśmy na pomysł pewnej sesji.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
EwulciMamrotał coś o Ewulci, gdy podtrzymywał się ściany.
Pomyśl nad tym, co mówiłam ci o Ewulci.
Na koniec parę słów o Ewulci.
Pamiętajmy o Ewulci i o tym, że była dobra dla nas wszystkich.
Ten wiersz jest o Ewulci.

Wołacz:
(hej!)
EwulciuHej Ewulciu!
Dziękuję Ewulciu za rozmowę!
Dobry wieczór Ewulciu!
Gdzie jesteś Ewulciu!?
Ewulciu! Uważaj!