Odmiana imienia Wierunia przez przypadki

Wierunia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Wierunia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Wieruni

Celownik
(komu? czemu?):Wieruni

Biernik
(kogo? co?):Wierunię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Wierunią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Wieruni

Wołacz
(hej!):Wieruniu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
WieruniaMa na imię Wierunia.
Wierunia nie umie śpiewać.
Moje drugie imię to właśnie Wierunia.
Dobrze, że Wierunia grzecznie śpi.
Jeśli jednak przegrasz, Wierunia zostaje z nami.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
WieruniPrzez cały dzień czułam wzrok Wieruni na sobie.
Byłam z nimi dziś na imieninach u cioci Wieruni.
Teraz wiem ze to tylko pozory, kolejne kłamstwo Wieruni.
Postawa Wieruni była zupełnie inna.
Od razu zobaczyła ich mama Wieruni.

Celownik:
(komu? czemu?)
WieruniTego Wieruni było już za wiele.
Chciałam szybko pochwalić się Wieruni.
Dzięki Wieruni mamy kolejny artykuł po polsku.
Proszę Wieruni nie dokuczać!
Zaproponowałem Wieruni dwa tematy.

Biernik:
(kogo? co?)
WierunięŚmiał się głośno, wesoło i patrzał na Wierunię bardzo przyjaźnie.
Poszłam dalej i wtedy poznałam Wierunię.
Wierunię znalazłam w recepcji hotelu.
Spojrzałam na Wierunię w wymownym geście.
Spoglądam na Wierunię.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
WieruniąW praktyce minęło już pół roku odkąd nie jestem z Wierunią.
Pracuję z Wierunią.
Zostaliśmy z Wierunią w salonie sami.
Sprzątam pokój razem z Wierunią.
Rozliczyłam się i powróciłam do rozmowy z Wierunią.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
WieruniPomyśl nad tym, co mówiłam ci o Wieruni.
Pamiętam o Wieruni.
Na pewno słyszałyście o Wieruni.
Kilka słów od autora materiału o Wieruni.
Anna sama już nie wie, co myśleć o Wieruni.

Wołacz:
(hej!)
WieruniuGdzie jesteś Wieruniu!?
Wieruniu! Wróć do mnie!
Dzień dobry Wieruniu!
Hej Wieruniu!
Dobry wieczór Wieruniu!