Jak odmienić imię Wierunia w dopełniaczu, celowniku oraz w miejscowniku?
Imię żeńskie Wierunia należy do tych imion, których deklinacja niejednokrotnie sprawia kłopot. Trudność z deklinacją dotyczy deklinacji imienia w dopełniaczu, celowniku oraz w miejscowniku. Właśnie w tych przypadkach niejasnością jest, kiedy piszemy jedno „i”, a kiedy dwa „ii”. Pod spodem podajemy obowiązującą odmianę imienia Wierunia przez przypadki w liczbie pojedynczej.
PrzypadekOdmiana w liczbie pojedynczej
W mianowniku (kto? co?):Wierunia - (imię żeńskie)
W dopełniaczu (kogo? czego?): Nie lubię Wieruni.
W celowniku (komu? czemu?): Podaję rękę Wieruni.
W bierniku (kogo? co?): Spoglądam na Wierunię.
W narzędniku (z kim? z czym?):Śpiewam z Wierunią.
W miejscowniku (o kim? o czym?):Śpiewam o Wieruni.
W wołaczu (Hej!): Dzień dobry Wieruniu!
Aby zobaczyć pełną tabelę deklinacji imienia Wierunia oraz liczne przykłady odmiany przez przypadki w zdaniach idź do sekcji: odmiana imienia Wierunia przez przypadki.