Odmiana imienia Rutunia przez przypadki

Rutunia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Rutunia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Rutuni

Celownik
(komu? czemu?):Rutuni

Biernik
(kogo? co?):Rutunię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Rutunią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Rutuni

Wołacz
(hej!):Rutuniu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
RutuniaRutunia tego nie widzi.
Dziś dowiedziałam się, że ma na imię Rutunia.
Autorem niniejszego tekstu jest Rutunia.
Jak już wiecie mam na imię Rutunia.
Mam na imię Rutunia.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
RutuniPostanowiłam zadzwonić do Rutuni i chłopaków.
Byłam pełna uznania dla rozwoju Rutuni.
Piszę list do Rutuni.
Trzeba wymyślić jakąś bajkę dla Rutuni.
Od razu zobaczyła ich mama Rutuni.

Celownik:
(komu? czemu?)
RutuniDaję Rutuni, to co najlepsze we mnie.
Musiałam się zwierzyć Rutuni.
Rutuni włosy stanęły dęba na głowie.
Nie wiem, co powiedzieć Rutuni.
Rozalia z troską przyglądała się Rutuni.

Biernik:
(kogo? co?)
RutunięPoszłam dalej i wtedy poznałam Rutunię.
Spojrzałam na Rutunię jak dopisuje kolejne literki.
W końcu obudzili Rutunię, żeby ich ratował.
Przed sesją zapytałam Rutunię co lubi.
Sierżant wpatrywał się w Rutunię jak zahipnotyzowany i nawet nie mrugał.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
RutuniąPracuję z Rutunią.
Siedzieliśmy z Rutunią przy basenie.
Wczoraj wracamy z Rutunią od lekarza.
Razem z Rutunią przestaliśmy dawno za nimi nadążać.
Refleksyjnie po spotkaniu z Rutunią.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
RutuniŚpiewam o Rutuni.
Przynajmniej tak myślał tata o Rutuni.
Zrozumiałam, że muszę teraz powiedzieć prawdę o Rutuni.
Kiedyś tam chciałam napisać o Rutuni.
Kto dziś pamięta o Rutuni.

Wołacz:
(hej!)
RutuniuHej Rutuniu!
Dobranoc Rutuniu!
Dzień dobry Rutuniu!
Dziękuję Rutuniu za rozmowę!
Cześć Rutuniu!