Odmiana imienia Ota przez przypadki

Ota imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Ota

Dopełniacz
(kogo? czego?):Oty

Celownik
(komu? czemu?):Ocie

Biernik
(kogo? co?):Otę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Otą

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Ocie

Wołacz
(hej!):Oto!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
OtaOta chce pójść ze mną na spacer.
Dla mnie było już jasne, ze Ota umiera.
Autorem niniejszego tekstu jest Ota.
Ota tego nie widzi.
Dziś Ota ściga się z czasem, podczas pisania egzaminu.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
OtyNie ma Oty.
Przepis na tą babkę dostałam dawno temu od znajomej Oty.
Byłam z nimi dziś na imieninach u cioci Oty.
Tymczasem zauważyłam wpis Oty kilka dni temu.
Pożyczę od Oty samochód i możemy jechać.

Celownik:
(komu? czemu?)
OcieDopiero teraz zrozumiałem, że Ocie coś się stało.
Ocie włosy stanęły dęba na głowie.
Ocie udało się usłyszeć tylko parę słów.
Tego Ocie było już za wiele.
Tym razem nie damy Ocie dojść do głosu.

Biernik:
(kogo? co?)
OtęSierżant wpatrywał się w Otę jak zahipnotyzowany i nawet nie mrugał.
Pożegnali w końcu Otę i wyszli razem.
Postaram się namówić Otę na spacer.
Odprowadziłam Otę do wyjścia.
Otę natychmiast ogarnęła gorąca błogość.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
OtąRefleksyjnie po spotkaniu z Otą.
Razem z Otą podążyłam na górne piętro za blondynką.
Pracuję razem z Otą.
Jadę z Otą na dyskotekę.
Zakończyliśmy edycję kwietniową z Otą.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
OciePrzynajmniej tak myślał tata o Ocie.
Dyskutuję o Ocie.
Mówimy tu oczywiście o Ocie.
Posiadam całą serię powieści tego autora o Ocie.
Od ostatniego wpisu o Ocie wydarzyło się sporo.

Wołacz:
(hej!)
OtoDzień dobry Oto!
Hej Oto!
Dziękuję Oto za rozmowę!
Witaj Oto!
Oto! Wróć do mnie!