Odmiana imienia Osman przez przypadki

Osman imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Osman

Dopełniacz
(kogo? czego?):Osmana

Celownik
(komu? czemu?):Osmanowi

Biernik
(kogo? co?):Osmana

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Osmanem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Osmanie

Wołacz
(hej!):Osmanie!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
OsmanMa na imię Osman.
Za chwilę wróci Osman z lasu.
Dziś Osman ściga się z czasem, podczas pisania egzaminu.
Jutro Osman wyjdzie ze szpitala.
Gdzie jest Osman?

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
OsmanaPostanowiłam zadzwonić do Osmana i chłopaków.
W sobotę są urodziny Osmana.
Zostało sto dni do narodzin Osmana.
Byłam pełna uznania dla rozwoju Osmana.
Lampion z dyni zrobiony na prośbę Osmana.

Celownik:
(komu? czemu?)
OsmanowiDzięki Osmanowi mieliśmy też pięknie udekorowaną salę.
Dzięki Osmanowi święta nabrały nowego wymiaru.
Osmanowi oczy błyszczą.
Zerwał jabłko i podał je Osmanowi.
Tym razem nie damy Osmanowi dojść do głosu.

Biernik:
(kogo? co?)
OsmanaPrzed sesją zapytałam Osmana co lubi.
Patrzył na Osmana wzrokiem pozbawionym cienia inteligencji.
Spojrzała na Osmana jeszcze raz.
Nieśmiało gładzi Osmana po włosach.
Spojrzał na Osmana i uśmiechnął się.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
OsmanemRazem z Osmanem przestaliśmy dawno za nimi nadążać.
Obie z Osmanem postawiłyśmy na zmiany.
Siedzieliśmy z Osmanem na ławce w parku.
Ja z Osmanem siedzieliśmy w środku razem z narzędziami.
Rozmawiam z Osmanem.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
OsmanieDyskutuję o Osmanie.
Warto także pomyśleć chwilę o Osmanie.
Dzisiaj chciałam napisać o Osmanie.
Przynajmniej tak myślał tata o Osmanie.
Tej nocy po raz pierwszy śniłam o Osmanie.

Wołacz:
(hej!)
OsmanieDzień dobry Osmanie!
Osmanie! Gdzie jesteś?
Cześć Osmanie!
Dobry wieczór Osmanie!
Osmanie! Uważaj!