Odmiana imienia Namir przez przypadki

Namir imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Namir

Dopełniacz
(kogo? czego?):Namira

Celownik
(komu? czemu?):Namirowi

Biernik
(kogo? co?):Namira

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Namirem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Namirze

Wołacz
(hej!):Namirze!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
NamirJeśli jednak przegrasz, Namir zostaje z nami.
Autorem niniejszego tekstu jest Namir.
Namir odgrywa bardzo ważną rolę na boisku.
Dla mnie było już jasne, ze Namir umiera.
Co robi Namir?

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
NamiraRodzina Namira zginęła w wypadku samochodowym.
Najbardziej polubiłam ojca Namira.
Tym razem prezentujemy wystawę Namira.
Postanowiłam zadzwonić do Namira.
Byłam pełna uznania dla rozwoju Namira.

Celownik:
(komu? czemu?)
NamirowiTego Namirowi było już za wiele.
Zerwał jabłko i podał je Namirowi.
Proszę Namirowi nie dokuczać!
Namirowi włosy stanęły dęba na głowie.
Korzysta z okazji, by wyznać Namirowi miłość.

Biernik:
(kogo? co?)
NamiraSierżant wpatrywał się w Namira jak zahipnotyzowany i nawet nie mrugał.
Przyniesiona przez Namira kawa okazała się tą nieco gorszą.
Zdjęcie przesłane przez Namira.
Spoglądam na Namira.
Całość dopełniają misternie zaaranżowane wnętrza przez Namira.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
NamiremRefleksyjnie po spotkaniu z Namirem.
Razem z Namirem zrobiłyśmy obiad.
Zostanę tu tylko z Namirem i chłopakami.
Rozliczyłam się i powróciłam do rozmowy z Namirem.
A sytuacja z Namirem rozwinęła się nagle dosyć szybko.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
NamirzeMyślał o Namirze i o swoim życiu.
A o Namirze to i słowa rzec nie umiał.
Przez chwilę pomyślałam o Namirze.
Kiedyś chciałam napisać wiersz o Namirze.
Pomyśl nad tym, co napisałam ci o Namirze.

Wołacz:
(hej!)
NamirzeDobranoc Namirze!
Namirze! Uważaj!
Hej Namirze!
Dzień dobry Namirze!
Witaj Namirze!