Odmiana imienia Lubart przez przypadki

Lubart imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Lubart

Dopełniacz
(kogo? czego?):Lubarta

Celownik
(komu? czemu?):Lubartowi

Biernik
(kogo? co?):Lubarta

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Lubartem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Lubarcie

Wołacz
(hej!):Lubarcie!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
LubartAutorem artykułu jest Lubart.
Lubart ma katar i źle się czuje.
Dobrze, że Lubart grzecznie śpi.
Dla mnie było już jasne, ze Lubart umiera.
Ma na imię Lubart.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
LubartaTata Lubarta opowiedział mi o swoich przygodach w wojsku.
Przez uchylone drzwi usłyszałem wołanie Lubarta.
Byłam pełna uznania dla rozwoju Lubarta.
Jadę do Lubarta.
Postanowiłam się nie wyróżniać i dołączyłam do Lubarta.

Celownik:
(komu? czemu?)
LubartowiKto wie, może Lubartowi wyjdzie do na dobre.
Tego Lubartowi było już za wiele.
Zaproponowałem Lubartowi dwa tematy.
Mam nadzieję, że Lubartowi również się podoba.
Lubartowi przyszła nagle do głowy straszna myśl.

Biernik:
(kogo? co?)
LubartaSpoglądam na Lubarta.
Pożegnali w końcu Lubarta i wyszli razem.
Przed sesją zapytałam Lubarta co lubi.
Obserwuję Lubarta bardzo uważnie.
Lubarta zaświerzbiały ręce.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
LubartemRozliczyłam się i powróciłam do rozmowy z Lubartem.
Razem z Lubartem podążyłam na górne piętro za blondynką.
Razem z Lubartem przestaliśmy dawno za nimi nadążać.
Jadę na wycieczkę razem z Lubartem.
Zobacz wywiad z Lubartem oraz innymi uczestnikami finału.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
LubarciePamiętajmy o Lubarcie i o tym, że była dobra dla nas wszystkich.
Zastanawiam się czy powiedzieć mami o Lubarcie.
Powiedz mi, co myślisz o Lubarcie.
Dziś napiszę o Lubarcie.
Powoli spełniam swoje marzenia o Lubarcie.

Wołacz:
(hej!)
LubarcieDobranoc Lubarcie!
Lubarcie! Gdzie jesteś?
Dzień dobry Lubarcie!
Dziękuję Lubarcie za rozmowę!
Gdzie jesteś Lubarcie!?