Odmiana imienia Karen przez przypadki

Karen imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Karen

Dopełniacz
(kogo? czego?):Karen

Celownik
(komu? czemu?):Karen

Biernik
(kogo? co?):Karen

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Karen

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Karen

Wołacz
(hej!):Karen!

PrzypadekLiczba mnoga

Mianownik
(kto? co?):Karen

Dopełniacz
(kogo? czego?):Karen

Celownik
(komu? czemu?):Karen

Biernik
(kogo? co?):Karen

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Karen

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Karen

Wołacz
(hej!):Karen!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
KarenKaren chce pójść ze mną na dyskotekę.
Dobrze, że Karen grzecznie śpi.
Mam na imię Karen.
Co robi Karen?
Jak już wiecie mam na imię Karen.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
KarenProsimy o pomoc dla Karen.
Postawa Karen była zupełnie inna.
Tata Karen sam opatrzył mi nogę.
Szukałem linków do strony Karen.
W słuchawce usłyszałam głos Karen.

Celownik:
(komu? czemu?)
KarenMam nadzieję, że Karen również się podoba.
Ja na pewno przekaże swój procent Karen.
Musiałam się zwierzyć Karen.
Karen udało się usłyszeć tylko parę słów.
Od początku próbujemy pomóc Karen.

Biernik:
(kogo? co?)
KarenWidzę Karen.
Patrzył na Karen wzrokiem pozbawionym cienia inteligencji.
Odprowadziłam Karen do wyjścia.
Spojrzałam na Karen jak dopisuje kolejne literki.
Spojrzałam na Karen w wymownym geście.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
KarenWieczorem z Karen znowu idziemy na spacer.
Obie z Karen postawiłyśmy na zmiany.
Jadę z Karen na dyskotekę.
Siedzieliśmy z Karen przy basenie.
Sprzątam pokój razem z Karen.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
KarenZastanawiam się czy powiedzieć mami o Karen.
Ten wiersz jest o Karen.
Wszyscy dyskutują o Karen.
Wczoraj wspomniałam o Karen z moim tatą.
Dyskutuję o Karen.

Wołacz:
(hej!)
KarenDobranoc Karen!
Dobry wieczór Karen!
Karen! Wróć do mnie!
Cześć Karen!
Hej Karen!