Odmiana imienia Karenka przez przypadki

Karenka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Karenka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Karenki

Celownik
(komu? czemu?):Karence

Biernik
(kogo? co?):Karenkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Karenką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Karence

Wołacz
(hej!):Karenko!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
KarenkaKarenka ma katar i źle się czuje.
Karenka chce pójść ze mną na dyskotekę.
Co robi Karenka?
Dopiero do mnie dotarło, że Karenka już tu jest.
W domu Karenka często urządza rodzicom pokazy mody.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
KarenkiTym razem prezentujemy wystawę Karenki.
Dla Karenki ten pies jest naprawdę bezcenny.
Tata Karenki sam opatrzył mi nogę.
Jadę do Karenki.
Pozostało jeszcze zadzwonić do rodziców i siostry Karenki.

Celownik:
(komu? czemu?)
KarenceZszedłem z drogi Karence i usiadłem w fotelu.
Oczywiście każdy przyzna rację Karence.
Dzięki Karence mamy kolejny artykuł po polsku.
Mama przyznała rację Karence.
Zerwał jabłko i podał je Karence.

Biernik:
(kogo? co?)
KarenkęPoszłam dalej i wtedy poznałam Karenkę.
Popatrzyłam na Karenkę przekonana, że zacznie mówić dalej.
Kiedy podążyłam za jego wzrokiem, ujrzałam Karenkę.
Spojrzał na Karenkę i uśmiechnął się.
Oszołomienie spadło teraz na Karenkę i na moment odebrało mu wigor.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
KarenkąPracuję z Karenką.
Powinnam jednak pojechać z Karenką.
Dzisiaj miałam się spotkać pierwszy raz z Karenką.
Rozmawiam z Karenką.
Karolina miała się spotkać z Karenką przed szkołą.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
KarenceMowa oczywiście o Karence.
Tej nocy po raz pierwszy śniłam o Karence.
Rozmawiam o Karence.
Więcej o Karence znajdziecie na naszej stronie.
Przynajmniej tak myślał tata o Karence.

Wołacz:
(hej!)
KarenkoDzień dobry Karenko!
Witaj Karenko!
Dobranoc Karenko!
Gdzie jesteś Karenko!?
Dziękuję Karenko za rozmowę!