Odmiana imienia Izbunia przez przypadki

Izbunia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Izbunia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Izbuni

Celownik
(komu? czemu?):Izbuni

Biernik
(kogo? co?):Izbunię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Izbunią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Izbuni

Wołacz
(hej!):Izbuniu!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
IzbuniaDziś Izbunia ściga się z czasem, podczas pisania egzaminu.
Izbunia ma katar i źle się czuje.
Autorem artykułu jest Izbunia.
Izbunia odgrywa bardzo ważną rolę na boisku.
Ja i Izbunia nie wiedziałyśmy, co robić.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
IzbuniSzukałem linków do strony Izbuni.
Muszę pochwalić pomysł Izbuni.
Późny start nie okazał się być zgubnym dla kariery Izbuni.
W domu babci Izbuni od zawsze stał stary zegar.
Powiedział, ze wyprawia przyjęcie na cześć Izbuni.

Celownik:
(komu? czemu?)
IzbuniZerwał jabłko i podał je Izbuni.
Zszedłem z drogi Izbuni i usiadłem w fotelu.
Słoik z kawą wyleciał Izbuni z rąk.
Dzięki Izbuni mamy kolejny artykuł po polsku.
Tego Izbuni było już za wiele.

Biernik:
(kogo? co?)
IzbunięNa Izbunię moje słowa podziałały niczym ostroga na bojowego ogiera.
Całość dopełniają misternie zaaranżowane wnętrza przez Izbunię.
Patrzył na Izbunię wzrokiem pozbawionym cienia inteligencji.
Kacper patrzył na Izbunię ze zdumieniem.
Przed sesją zapytałam Izbunię co lubi.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
IzbuniąJa z Izbunią chcemy się przebrać za wampiry.
A sytuacja z Izbunią rozwinęła się nagle dosyć szybko.
Obie z Izbunią postawiłyśmy na zmiany.
Dorota spotkała się z Izbunią.
Razem z Izbunią przestaliśmy dawno za nimi nadążać.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
IzbuniW podobny sposób w drodze powrotnej Joasia myślała o Izbuni.
Dzisiaj chciałam napisać o Izbuni.
Pamiętam o Izbuni.
I tak oto dowiedziałam się czegoś nowego o Izbuni.
Marzę o Izbuni.

Wołacz:
(hej!)
IzbuniuDobranoc Izbuniu!
Gdzie jesteś Izbuniu!?
Dziękuję Izbuniu za rozmowę!
Dobry wieczór Izbuniu!
Izbuniu! Gdzie jesteś?