Odmiana imienia Edburga przez przypadki

Edburga imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Edburga

Dopełniacz
(kogo? czego?):Edburgi

Celownik
(komu? czemu?):Edburdze

Biernik
(kogo? co?):Edburgę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Edburgą

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Edburdze

Wołacz
(hej!):Edburgo!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
EdburgaJa i Edburga nie wiedziałyśmy, co robić.
Mam na imię Edburga.
Edburga nie umie śpiewać.
Pierwszą osobą którą zobaczyłem była Edburga.
Autorem artykułu jest Edburga.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
EdburgiDziadek Edburgi w tym czasie miał chorą rękę.
Przez uchylone drzwi usłyszałem wołanie Edburgi.
Wysyłam list do Edburgi.
Tata Edburgi poszedł otworzyć drzwi.
Rodzina Edburgi wspólnie spędziła świąteczny wieczór.

Celownik:
(komu? czemu?)
EdburdzeOczywiście każdy przyzna rację Edburdze.
Słoik z kawą wyleciał Edburdze z rąk.
Zerwał jabłko i podał je Edburdze.
Przyglądam się Edburdze.
Co tej Edburdze po głowie chodzi?

Biernik:
(kogo? co?)
EdburgęPrzyniesiona przez Edburgę kawa okazała się tą nieco gorszą.
Spojrzałam na Edburgę jak dopisuje kolejne literki.
Spoglądam na Edburgę.
Spotkałam Edburgę w sklepie, kupowała świeże bułeczki.
Na Edburgę spłynęła niewymowna ulga.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
EdburgąRazem z Edburgą zrobiłyśmy obiad.
Siedzieliśmy z Edburgą przy basenie.
Rozliczyłam się i powróciłam do rozmowy z Edburgą.
Tym razem korespondowałam z Edburgą.
Ja z Edburgą coraz bardziej się do siebie zbliżaliśmy.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
EdburdzeWięcej o Edburdze znajdziecie na naszej stronie.
Ten wiersz jest o Edburdze.
Wczoraj wspomniałam o Edburdze z moim tatą.
Dziś jeszcze powiemy sobie słówko o Edburdze.
Na naszym portalu dowiesz się wszystkiego o Edburdze.

Wołacz:
(hej!)
EdburgoDzień dobry Edburgo!
Witaj Edburgo!
Dziękuję Edburgo za rozmowę!
Gdzie jesteś Edburgo!?
Edburgo! Wróć do mnie!