Odmiana imienia Witosławunia przez przypadki

Witosławunia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Witosławunia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Witosławuni

Celownik
(komu? czemu?):Witosławuni

Biernik
(kogo? co?):Witosławunię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Witosławunią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Witosławuni

Wołacz
(hej!):Witosławuniu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
WitosławuniaMam na imię Witosławunia.
Jak już wiecie mam na imię Witosławunia.
Witosławunia wraca do domu.
Dobrze, że Witosławunia grzecznie śpi.
Witosławunia chce pójść ze mną na dyskotekę.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
WitosławuniPostawa Witosławuni była zupełnie inna.
Wysyłam list do Witosławuni.
Postanowiłam zadzwonić do Witosławuni.
Rodzina Witosławuni zginęła w wypadku samochodowym.
Teraz wiem ze to tylko pozory, kolejne kłamstwo Witosławuni.

Celownik:
(komu? czemu?)
WitosławuniChciałam szybko pochwalić się Witosławuni.
Witosławuni udało się usłyszeć tylko parę słów.
Zaproponowałem Witosławuni dwa tematy.
Napisałem wiersz dzięki Witosławuni.
Oddaję Witosławuni list.

Biernik:
(kogo? co?)
WitosławunięŚmiał się głośno, wesoło i patrzał na Witosławunię bardzo przyjaźnie.
Spojrzałam na Witosławunię.
Zdjęcie przesłane przez Witosławunię.
Postaram się namówić Witosławunię na spacer.
Spojrzał na Witosławunię z zaciekawieniem.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
WitosławuniąW praktyce minęło już pół roku odkąd nie jestem z Witosławunią.
Sprzątam pokój z Witosławunią.
Zostanę tu tylko z Witosławunią i chłopakami.
Pracuję razem z Witosławunią.
Siedzieliśmy z Witosławunią na kanapie.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
WitosławuniTe widzenia mieszały mu się z nieustającą myślą o Witosławuni.
Rozmawiam o Witosławuni.
Przy Witosławuni zapomniałem o wszystkim.
Dzisiaj chciałam napisać o Witosławuni.
Muszę Ci powiedzieć prawdę o Witosławuni.

Wołacz:
(hej!)
WitosławuniuDziękuję Witosławuniu za rozmowę!
Gdzie jesteś Witosławuniu!?
Witosławuniu! Wróć do mnie!
Witosławuniu! Gdzie jesteś?
Dobranoc Witosławuniu!