Odmiana imienia Wiarunia przez przypadki

Wiarunia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Wiarunia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Wiaruni

Celownik
(komu? czemu?):Wiaruni

Biernik
(kogo? co?):Wiarunię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Wiarunią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Wiaruni

Wołacz
(hej!):Wiaruniu!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
WiaruniaZa chwilę wróci Wiarunia z lasu.
Ma na imię Wiarunia.
Jeśli jednak przegrasz, Wiarunia zostaje z nami.
Wiarunia odgrywa bardzo ważną rolę na boisku.
Dziś Wiarunia ściga się z czasem, podczas pisania egzaminu.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
WiaruniPostanowiłam sama sprawdzić na blogu, co u Wiaruni słychać.
Przed sobą ujrzałam rękę Wiaruni.
Postawa Wiaruni była zupełnie inna.
Serce Wiaruni stanęło na moment.
W słuchawce usłyszałam głos Wiaruni.

Celownik:
(komu? czemu?)
WiaruniOpowiadam Wiaruni o swoich zainteresowaniach.
Kto wie, może Wiaruni wyjdzie do na dobre.
Zszedłem z drogi Wiaruni i usiadłem w fotelu.
Wiaruni przyszła nagle do głowy straszna myśl.
Słoik z kawą wyleciał Wiaruni z rąk.

Biernik:
(kogo? co?)
WiarunięPrzyniesiona przez Wiarunię kawa okazała się tą nieco gorszą.
Oszołomienie spadło teraz na Wiarunię i na moment odebrało mu wigor.
Doprowadził tym Wiarunię do stanu bliskiego apopleksji.
Podchodzi, całuje Wiarunię i idzie do wyjścia.
Wiarunię zaczęło to nieco irytować.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
WiaruniąRazem z Wiarunią zrobiłyśmy obiad.
Karolina miała się spotkać z Wiarunią przed szkołą.
Byliśmy z Wiarunią na jarmarku.
Oboje z Wiarunią wybuchliśmy śmiechem.
Zginął w pojedynku z Wiarunią.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
WiaruniRozmawiam o Wiaruni.
Mowa oczywiście o Wiaruni.
A przecież nikt inaczej o Wiaruni nie pisał.
No a teraz trochę więcej o Wiaruni.
Marzę o Wiaruni.

Wołacz:
(hej!)
WiaruniuDobranoc Wiaruniu!
Wiaruniu! Uważaj!
Wiaruniu! Gdzie jesteś?
Cześć Wiaruniu!
Dziękuję Wiaruniu za rozmowę!