Odmiana imienia Skarbunia przez przypadki

Skarbunia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Skarbunia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Skarbuni

Celownik
(komu? czemu?):Skarbuni

Biernik
(kogo? co?):Skarbunię

Narzędnik
(z kim? z czym?):ze Skarbunią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Skarbuni

Wołacz
(hej!):Skarbuniu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
SkarbuniaSkarbunia nie umie śpiewać.
Jak już wiecie mam na imię Skarbunia.
Skarbunia ma katar i źle się czuje.
Dla mnie było już jasne, ze Skarbunia umiera.
Ja i Skarbunia nie wiedziałyśmy, co robić.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
SkarbuniPostanowiłam się nie wyróżniać i dołączyłam do Skarbuni.
Zaproszenia na urodziny Skarbuni są gotowe.
Rodzina Skarbuni wyprowadziła się.
Przez uchylone drzwi usłyszałem wołanie Skarbuni.
Serce Skarbuni stanęło na moment.

Celownik:
(komu? czemu?)
SkarbuniSkarbuni udało się usłyszeć tylko parę słów.
Słoik z kawą wyleciał Skarbuni z rąk.
Co tej Skarbuni po głowie chodzi?
Daję Skarbuni, to co najlepsze we mnie.
Opowiedziałam Skarbuni o przykrości która mnie spotkała.

Biernik:
(kogo? co?)
SkarbunięPoszłam dalej i wtedy poznałam Skarbunię.
Obserwuję Skarbunię bardzo uważnie.
Kacper patrzył na Skarbunię ze zdumieniem.
Patrzył na Skarbunię z pełnym zgrozy podziwem.
Skarbunię znalazłam w recepcji hotelu.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
SkarbuniąPracuję ze Skarbunią.
Jadę na wycieczkę razem ze Skarbunią.
Dorota spotkała się ze Skarbunią.
Oboje ze Skarbunią kochamy słodycze, a ja uwielbiam piec.
Zostaliśmy ze Skarbunią w salonie sami.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
SkarbuniTe widzenia mieszały mu się z nieustającą myślą o Skarbuni.
Hipnotyzująca powieść o Skarbuni i płatnym mordercy.
Kiedyś chciałam napisać wiersz o Skarbuni.
Myślę o Skarbuni.
W głowie kłebiły mu się mysli i wspomnienia o Skarbuni.

Wołacz:
(hej!)
SkarbuniuDziękuję Skarbuniu za rozmowę!
Hej Skarbuniu!
Dobranoc Skarbuniu!
Dzień dobry Skarbuniu!
Skarbuniu! Uważaj!