Odmiana imienia Sandrusia przez przypadki

Sandrusia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Sandrusia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Sandrusi

Celownik
(komu? czemu?):Sandrusi

Biernik
(kogo? co?):Sandrusię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Sandrusią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Sandrusi

Wołacz
(hej!):Sandrusiu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
SandrusiaSandrusia chce pójść ze mną na dyskotekę.
Sandrusia tego nie widzi.
Dopiero do mnie dotarło, że Sandrusia już tu jest.
Dobrze, że Sandrusia grzecznie śpi.
Dla mnie było już jasne, ze Sandrusia umiera.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
SandrusiTeraz wiem ze to tylko pozory, kolejne kłamstwo Sandrusi.
Wysyłam list do Sandrusi.
Przez uchylone drzwi usłyszałem wołanie Sandrusi.
Dziadek Sandrusi w tym czasie miał chorą rękę.
Przed sobą ujrzałam rękę Sandrusi.

Celownik:
(komu? czemu?)
SandrusiKto wie, może Sandrusi wyjdzie do na dobre.
Coś muszę Sandrusi powiedzieć, stoi i czeka.
Słoik z kawą wyleciał Sandrusi z rąk.
Sandrusi włosy stanęły dęba na głowie.
Opowiadam Sandrusi o swoich zainteresowaniach.

Biernik:
(kogo? co?)
SandrusięLubię Sandrusię.
Spojrzałam na Sandrusię w wymownym geście.
Pożegnali w końcu Sandrusię i wyszli razem.
Widzę Sandrusię.
Przeprosiłam Sandrusię i poszłam dalej.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
SandrusiąIdę na spacer z Sandrusią.
Sprzątam pokój razem z Sandrusią.
Razem z Sandrusią podążyłam na górne piętro za blondynką.
Wieczorem z Sandrusią znowu idziemy na spacer.
Razem z Sandrusią znaleźliśmy fajne towarzystwo do zabawy.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
SandrusiMyślałam cały czas tylko o Sandrusi.
Anna sama już nie wie, co myśleć o Sandrusi.
Zastanawiałam się czy powiedzieć mamie o Sandrusi.
No a teraz trochę więcej o Sandrusi.
Niestety, nie umiała zapomnieć o Sandrusi.

Wołacz:
(hej!)
SandrusiuDobry wieczór Sandrusiu!
Dzień dobry Sandrusiu!
Dziękuję Sandrusiu za rozmowę!
Dobranoc Sandrusiu!
Witaj Sandrusiu!