Odmiana imienia Mirka przez przypadki

Mirka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Mirka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Mirki

Celownik
(komu? czemu?):Mirce

Biernik
(kogo? co?):Mirkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Mirką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Mirce

Wołacz
(hej!):Mirko!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
MirkaDla mnie było już jasne, ze Mirka umiera.
Mirka wraca do domu.
Pierwszą osobą którą zobaczyłem była Mirka.
Jak już wiecie mam na imię Mirka.
Autorem niniejszego tekstu jest Mirka.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
MirkiLampion z dyni zrobiony na prośbę Mirki.
Trzeba wymyślić jakąś bajkę dla Mirki.
Rodzina Mirki wspólnie spędziła świąteczny wieczór.
Przyglądałam się dłoniom Mirki.
Postanowiłam się nie wyróżniać i dołączyłam do Mirki.

Celownik:
(komu? czemu?)
MirceMirce oczy błyszczą.
Dzięki Mirce mamy kolejny artykuł po polsku.
Korzysta z okazji, by wyznać Mirce miłość.
Od początku próbujemy pomóc Mirce.
Proszę Mirce nie dokuczać!

Biernik:
(kogo? co?)
MirkęNa Mirkę moje słowa podziałały niczym ostroga na bojowego ogiera.
O jego personalia miałam spytać Mirkę prywatnie.
Na Mirkę spłynęła niewymowna ulga.
Kacper patrzył na Mirkę ze zdumieniem.
Spojrzałem znacząco na Mirkę.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
MirkąJa z Mirką chcemy się przebrać za wampiry.
Ja z Mirką zrobiłyśmy koktajl brzoskwiniowy z nektarynek.
Ja z Mirką coraz bardziej się do siebie zbliżaliśmy.
Dorota spotkała się z Mirką.
Śpiewam z Mirką.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
MirceNaszą piosenkę pisali z myślą o Mirce.
Na wsi, za dużo rzeczy przypomina mi o Mirce.
Muszę Ci powiedzieć prawdę o Mirce.
Przy Mirce zapomniałem o wszystkim.
Rozmawiam o Mirce.

Wołacz:
(hej!)
MirkoMirko! Wróć do mnie!
Dobranoc Mirko!
Cześć Mirko!
Mirko! Gdzie jesteś?
Dobry wieczór Mirko!