Odmiana imienia Laurencusia przez przypadki

Laurencusia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Laurencusia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Laurencusi

Celownik
(komu? czemu?):Laurencusi

Biernik
(kogo? co?):Laurencusię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Laurencusią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Laurencusi

Wołacz
(hej!):Laurencusiu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
LaurencusiaLaurencusia chce pójść ze mną na spacer.
Autorem artykułu jest Laurencusia.
Laurencusia wraca do domu.
Dziś Laurencusia ściga się z czasem, podczas pisania egzaminu.
Mam na imię Laurencusia.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
LaurencusiSzkoda że Laurencusi prawie że w ogóle nie ma.
W sobotę są urodziny Laurencusi.
Nie lubię Laurencusi.
Jadę do Laurencusi.
Tata Laurencusi opowiedział mi o swoich przygodach w wojsku.

Celownik:
(komu? czemu?)
LaurencusiOddaję Laurencusi list.
Musiałam się zwierzyć Laurencusi.
Laurencusi włosy stanęły dęba na głowie.
Dzięki Laurencusi mamy kolejny artykuł po polsku.
Daję Laurencusi, to co najlepsze we mnie.

Biernik:
(kogo? co?)
LaurencusięCałość dopełniają misternie zaaranżowane wnętrza przez Laurencusię.
Lubię Laurencusię.
Na Laurencusię spłynęła niewymowna ulga.
Spojrzałam na Laurencusię.
Spojrzałem znacząco na Laurencusię.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
LaurencusiąA sytuacja z Laurencusią rozwinęła się nagle dosyć szybko.
Idę na spacer z Laurencusią.
Ja z Laurencusią coraz bardziej się do siebie zbliżaliśmy.
Sprzątam pokój z Laurencusią.
Śpiewam z Laurencusią.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
LaurencusiKiedyś tam chciałam napisać o Laurencusi.
Przy Laurencusi zapomniałem o wszystkim.
Dziś jeszcze powiemy sobie słówko o Laurencusi.
To jest pieśń o Laurencusi.
Chciałbym być teraz przy Laurencusi.

Wołacz:
(hej!)
LaurencusiuDzień dobry Laurencusiu!
Cześć Laurencusiu!
Gdzie jesteś Laurencusiu!?
Witaj Laurencusiu!
Dziękuję Laurencusiu za rozmowę!