Odmiana imienia Euzebunia przez przypadki

Euzebunia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Euzebunia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Euzebuni

Celownik
(komu? czemu?):Euzebuni

Biernik
(kogo? co?):Euzebunię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Euzebunią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Euzebuni

Wołacz
(hej!):Euzebuniu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
EuzebuniaJa i Euzebunia nie wiedziałyśmy, co robić.
Autorem artykułu jest Euzebunia.
Euzebunia chce pójść ze mną na dyskotekę.
Dopiero do mnie dotarło, że Euzebunia już tu jest.
Ma na imię Euzebunia.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
EuzebuniW domu babci Euzebuni od zawsze stał stary zegar.
Przyglądałam się dłoniom Euzebuni.
Zbieramy na nowy wózek dla Euzebuni.
Postanowiłam zadzwonić do Euzebuni.
Pożyczę od Euzebuni samochód i możemy jechać.

Celownik:
(komu? czemu?)
EuzebuniDzięki Euzebuni mamy kolejny artykuł po polsku.
Co tej Euzebuni po głowie chodzi?
Oddaję Euzebuni list.
Kupiłem Euzebuni magnes na lodówkę.
Coś muszę Euzebuni powiedzieć, stoi i czeka.

Biernik:
(kogo? co?)
EuzebunięKacper patrzył na Euzebunię ze zdumieniem.
Lubię Euzebunię.
Postaram się namówić Euzebunię na spacer.
Pożegnali w końcu Euzebunię i wyszli razem.
Kiedy podążyłam za jego wzrokiem, ujrzałam Euzebunię.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
EuzebuniąDorota spotkała się z Euzebunią.
Idę na spacer z Euzebunią.
Pracuję razem z Euzebunią.
Razem z Euzebunią podążyłam na górne piętro za blondynką.
Dzisiaj miałam się spotkać pierwszy raz z Euzebunią.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
EuzebuniMuszę Ci powiedzieć prawdę o Euzebuni.
W powrotnej drodze myślał o Euzebuni.
Myślałam cały czas tylko o Euzebuni.
Dziś jeszcze powiemy sobie słówko o Euzebuni.
Przynajmniej tak myślał tata o Euzebuni.

Wołacz:
(hej!)
EuzebuniuCześć Euzebuniu!
Euzebuniu! Gdzie jesteś?
Dobry wieczór Euzebuniu!
Euzebuniu! Wróć do mnie!
Hej Euzebuniu!