Odmiana imienia Ema przez przypadki

Ema imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Ema

Dopełniacz
(kogo? czego?):Emy

Celownik
(komu? czemu?):Emie

Biernik
(kogo? co?):Emę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Emą

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Emie

Wołacz
(hej!):Emo!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
EmaJa i Ema nie wiedziałyśmy, co robić.
Ma na imię Ema.
Gdzie jest Ema?
Dopiero do mnie dotarło, że Ema już tu jest.
W domu Ema często urządza rodzicom pokazy mody.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
EmyRodzina Emy wspólnie spędziła świąteczny wieczór.
Pożyczę od Emy samochód i możemy jechać.
Szkoda że Emy prawie że w ogóle nie ma.
Teraz wiem ze to tylko pozory, kolejne kłamstwo Emy.
Przez cały dzień czułam wzrok Emy na sobie.

Celownik:
(komu? czemu?)
EmiePrzyglądam się Emie.
Dzięki Emie święta nabrały nowego wymiaru.
Opowiadam Emie o swoich zainteresowaniach.
Kto wie, może Emie wyjdzie do na dobre.
Dzięki Emie mamy kolejny artykuł po polsku.

Biernik:
(kogo? co?)
EmęSpojrzałem znacząco na Emę.
Na Emę spłynęła niewymowna ulga.
Spojrzałam na Emę jak dopisuje kolejne literki.
Spotkałam Emę w sklepie, kupowała świeże bułeczki.
O jego personalia miałam spytać Emę prywatnie.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
EmąŚpiewam z Emą.
Ja z Emą coraz bardziej się do siebie zbliżaliśmy.
Siedzieliśmy z Emą przy basenie.
Tym razem korespondowałam z Emą.
Ja z Emą zrobiłyśmy koktajl brzoskwiniowy z nektarynek.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
EmieW podobny sposób w drodze powrotnej Joasia myślała o Emie.
Myślę o Emie.
W powrotnej drodze myślał o Emie.
Zastanawiałam się czy powiedzieć mamie o Emie.
Kiedyś tam chciałam napisać o Emie.

Wołacz:
(hej!)
EmoDziękuję Emo za rozmowę!
Gdzie jesteś Emo!?
Hej Emo!
Witaj Emo!
Emo! Wróć do mnie!