Odmiana imienia Edytunia przez przypadki

Edytunia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Edytunia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Edytuni

Celownik
(komu? czemu?):Edytuni

Biernik
(kogo? co?):Edytunię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Edytunią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Edytuni

Wołacz
(hej!):Edytuniu!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
EdytuniaEdytunia odgrywa bardzo ważną rolę na boisku.
Edytunia wraca do domu.
Edytunia ma katar i źle się czuje.
Ma na imię Edytunia.
Edytunia chce pójść ze mną na dyskotekę.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
EdytuniLubię śpiewać zwłaszcza dla Edytuni.
Postanowiłam zadzwonić do Edytuni i chłopaków.
Nie ma Edytuni.
Bardzo podoba mi się wypracowanie Edytuni.
Dzisiaj wyruszyliśmy do domu Edytuni.

Celownik:
(komu? czemu?)
EdytuniTen nie pozostał dłużny Edytuni.
Edytuni wpadły w ucho słowa piosenki.
Tego Edytuni było już za wiele.
Napisałem wiersz dzięki Edytuni.
Dzięki Edytuni mieliśmy też pięknie udekorowaną salę.

Biernik:
(kogo? co?)
EdytunięKacper patrzył na Edytunię ze zdumieniem.
Widziałem dzisiaj Edytunię z mojej klasy.
Edytunię natychmiast ogarnęła gorąca błogość.
Pożegnali w końcu Edytunię i wyszli razem.
Spojrzał na Edytunię i uśmiechnął się.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
EdytuniąDorota spotkała się z Edytunią.
Wymyśliłam z Edytunią nową zabawę.
Zakończyliśmy edycję kwietniową z Edytunią.
Razem z Edytunią podążyłam na górne piętro za blondynką.
Rozmawiam z Edytunią.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
EdytuniWspominam o Edytuni.
Zastanawiałam się czy powiedzieć mamie o Edytuni.
Mamrotał coś o Edytuni, gdy podtrzymywał się ściany.
Kiedyś tam chciałam napisać o Edytuni.
Zastanawiał się dlaczego wspomniał o Edytuni.

Wołacz:
(hej!)
EdytuniuEdytuniu! Wróć do mnie!
Dzień dobry Edytuniu!
Dziękuję Edytuniu za rozmowę!
Edytuniu! Uważaj!
Dobry wieczór Edytuniu!