Odmiana imienia Dziesław przez przypadki

Dziesław imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Dziesław

Dopełniacz
(kogo? czego?):Dziesława

Celownik
(komu? czemu?):Dziesławowi

Biernik
(kogo? co?):Dziesława

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Dziesławem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Dziesławie

Wołacz
(hej!):Dziesławie!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
DziesławAutorem niniejszego tekstu jest Dziesław.
Na drugie imię mam Dziesław.
Dziesław chce pójść ze mną na spacer.
Dziesław chce pójść ze mną na dyskotekę.
Dziś dowiedziałam się, że ma na imię Dziesław.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
DziesławaNie mogła się doczekać, by w końcu wysłać ją do Dziesława.
Postanowiłam zadzwonić do Dziesława.
Zobaczyłam uśmiechniętą twarz Dziesława.
Tata Dziesława sam opatrzył mi nogę.
Dziadek Dziesława w tym czasie miał chorą rękę.

Celownik:
(komu? czemu?)
DziesławowiNapisałem wiersz dzięki Dziesławowi.
Ten nie pozostał dłużny Dziesławowi.
Dziesławowi włosy stanęły dęba na głowie.
Coś muszę Dziesławowi powiedzieć, stoi i czeka.
Dzięki Dziesławowi mamy kolejny artykuł po polsku.

Biernik:
(kogo? co?)
DziesławaSpojrzałam na Dziesława w wymownym geście.
Oszołomienie spadło teraz na Dziesława i na moment odebrało mu wigor.
Widziałem dzisiaj Dziesława z mojej klasy.
Spojrzał na Dziesława z zaciekawieniem.
Spoglądam na Dziesława.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
DziesławemSprzątam pokój razem z Dziesławem.
Karolina miała się spotkać z Dziesławem przed szkołą.
Wymyśliłam z Dziesławem nową zabawę.
Siedzieliśmy z Dziesławem na kanapie.
Rozliczyłam się i powróciłam do rozmowy z Dziesławem.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
DziesławieKilka słów od autora materiału o Dziesławie.
Związana jest z nią legenda o Dziesławie.
Te widzenia mieszały mu się z nieustającą myślą o Dziesławie.
Mowa oczywiście o Dziesławie.
Chciałbym być teraz przy Dziesławie.

Wołacz:
(hej!)
DziesławieDziesławie! Wróć do mnie!
Dobry wieczór Dziesławie!
Witaj Dziesławie!
Dziesławie! Gdzie jesteś?
Dziesławie! Uważaj!