Odmiana imienia Dulusia przez przypadki

Dulusia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Dulusia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Dulusi

Celownik
(komu? czemu?):Dulusi

Biernik
(kogo? co?):Dulusię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Dulusią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Dulusi

Wołacz
(hej!):Dulusiu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
DulusiaDulusia nie umie grać na gitarze.
Dulusia tego nie widzi.
Jutro Dulusia wyjdzie ze szpitala.
Dopiero do mnie dotarło, że Dulusia już tu jest.
Autorem niniejszego tekstu jest Dulusia.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
DulusiUstaliliśmy jednak, ze na razie będę mieszkać u Dulusi.
Tata Dulusi sam opatrzył mi nogę.
Nie mogła się doczekać, by w końcu wysłać ją do Dulusi.
Trzeba wymyślić jakąś bajkę dla Dulusi.
Dzisiaj wyruszyliśmy do domu Dulusi.

Celownik:
(komu? czemu?)
DulusiNie wiem, co powiedzieć Dulusi.
Proszę Dulusi nie dokuczać!
Dzięki Dulusi święta nabrały nowego wymiaru.
Opowiadam Dulusi o swoich zainteresowaniach.
Mam nadzieję, że Dulusi również się podoba.

Biernik:
(kogo? co?)
DulusięDulusię znalazłam w recepcji hotelu.
Oszołomienie spadło teraz na Dulusię i na moment odebrało mu wigor.
Patrzę na Dulusię i nic nie rozumiem.
Spojrzałam na Dulusię.
Pożegnali w końcu Dulusię i wyszli razem.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
DulusiąZostaliśmy z Dulusią w salonie sami.
Karolina miała się spotkać z Dulusią przed szkołą.
Kasia z Dulusią mieli dużo szczęścia mając taką pogodę.
Sprzątam pokój z Dulusią.
Razem z Dulusią podążyłam na górne piętro za blondynką.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
DulusiNa wsi, za dużo rzeczy przypomina mi o Dulusi.
Te widzenia mieszały mu się z nieustającą myślą o Dulusi.
Myślał o Dulusi i o swoim życiu.
Piszę o Dulusi.
Czasami myślę sobie o Dulusi.

Wołacz:
(hej!)
DulusiuDobry wieczór Dulusiu!
Dulusiu! Gdzie jesteś?
Dobranoc Dulusiu!
Witaj Dulusiu!
Gdzie jesteś Dulusiu!?