Odmiana imienia Dulusia przez przypadki

Dulusia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Dulusia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Dulusi

Celownik
(komu? czemu?):Dulusi

Biernik
(kogo? co?):Dulusię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Dulusią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Dulusi

Wołacz
(hej!):Dulusiu!

Przykłady deklinacji imienia Dulusia” w zdaniach w liczbie pojedynczej

Mianownik (kto? co?): Dulusia

Dulusia nie umie grać na gitarze.
Dulusia tego nie widzi.
Jutro Dulusia wyjdzie ze szpitala.
Dopiero do mnie dotarło, że Dulusia już tu jest.
Autorem niniejszego tekstu jest Dulusia.

Dopełniacz (kogo? czego?): Dulusi

Ustaliliśmy jednak, ze na razie będę mieszkać u Dulusi.
Tata Dulusi sam opatrzył mi nogę.
Nie mogła się doczekać, by w końcu wysłać ją do Dulusi.
Trzeba wymyślić jakąś bajkę dla Dulusi.
Dzisiaj wyruszyliśmy do domu Dulusi.

Celownik (komu? czemu?): Dulusi

Nie wiem, co powiedzieć Dulusi.
Proszę Dulusi nie dokuczać!
Dzięki Dulusi święta nabrały nowego wymiaru.
Opowiadam Dulusi o swoich zainteresowaniach.
Mam nadzieję, że Dulusi również się podoba.

Biernik (kogo? co?): Dulusię

Dulusię znalazłam w recepcji hotelu.
Oszołomienie spadło teraz na Dulusię i na moment odebrało mu wigor.
Patrzę na Dulusię i nic nie rozumiem.
Spojrzałam na Dulusię.
Pożegnali w końcu Dulusię i wyszli razem.

Narzędnik (z kim? z czym?): Dulusią

Zostaliśmy z Dulusią w salonie sami.
Karolina miała się spotkać z Dulusią przed szkołą.
Kasia z Dulusią mieli dużo szczęścia mając taką pogodę.
Sprzątam pokój z Dulusią.
Razem z Dulusią podążyłam na górne piętro za blondynką.

Miejscownik (o kim? o czym?): Dulusi

Na wsi, za dużo rzeczy przypomina mi o Dulusi.
Te widzenia mieszały mu się z nieustającą myślą o Dulusi.
Myślał o Dulusi i o swoim życiu.
Piszę o Dulusi.
Czasami myślę sobie o Dulusi.

Wołacz (hej!): Dulusiu

Dobry wieczór Dulusiu!
Dulusiu! Gdzie jesteś?
Dobranoc Dulusiu!
Witaj Dulusiu!
Gdzie jesteś Dulusiu!?