Odmiana imienia Anter przez przypadki

Anter imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Anter

Dopełniacz
(kogo? czego?):Antera

Celownik
(komu? czemu?):Anterowi

Biernik
(kogo? co?):Antera

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Anterem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Anterze

Wołacz
(hej!):Anterze!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
AnterAutorem artykułu jest Anter.
Jutro Anter wyjdzie ze szpitala.
Pierwszą osobą którą zobaczyłem była Anter.
Anter wraca do domu.
Dziś Anter ściga się z czasem, podczas pisania egzaminu.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
AnteraTata Antera opowiedział mi o swoich przygodach w wojsku.
Antera siedziała na podłodze oparta o ścianę.
Postanowiłam zadzwonić do Antera.
Bardzo podoba mi się wypracowanie Antera.
Dziadek Antera w tym czasie miał chorą rękę.

Celownik:
(komu? czemu?)
AnterowiMusiałam się zwierzyć Anterowi.
Oczywiście każdy przyzna rację Anterowi.
Daję Anterowi, to co najlepsze we mnie.
Rozalia z troską przyglądała się Anterowi.
Opowiadam Anterowi o swoich zainteresowaniach.

Biernik:
(kogo? co?)
AnteraSpojrzałam na Antera.
Kiedy podążyłam za jego wzrokiem, ujrzałam Antera.
Patrzy na Antera wyczekująco.
Przed wejściem spotkaliśmy Antera.
Spojrzał na Antera i uśmiechnął się.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
AnteremSprzątam pokój z Anterem.
Dzisiaj miałam się spotkać pierwszy raz z Anterem.
Obie z Anterem miałyśmy ochotę skakać do góry.
Razem z Anterem wpadliśmy na pomysł pewnej sesji.
Rozmawiam z Anterem.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
AnterzeTen wiersz jest o Anterze.
Przynajmniej tak myślał tata o Anterze.
Śpiewam o Anterze.
Dziś jeszcze powiemy sobie słówko o Anterze.
Zastanawiał się dlaczego wspomniał o Anterze.

Wołacz:
(hej!)
AnterzeGdzie jesteś Anterze!?
Witaj Anterze!
Dzień dobry Anterze!
Cześć Anterze!
Anterze! Wróć do mnie!