Odmiana imienia Xavierek przez przypadki

Xavierek imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Xavierek

Dopełniacz
(kogo? czego?):Xavierka

Celownik
(komu? czemu?):Xavierkowi

Biernik
(kogo? co?):Xavierka

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Xavierkiem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Xavierku

Wołacz
(hej!):Xavierku!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
XavierekMa na imię Xavierek.
Ja i Xavierek nie wiedziałyśmy, co robić.
Xavierek wraca do domu.
Za chwilę wróci Xavierek z lasu.
Xavierek chce pójść ze mną na spacer.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
XavierkaRęka Xavierka uniesiona ponad głowę zamachnęła się.
Postanowiłam zadzwonić do Xavierka i chłopaków.
Rano gdy wstałem obudził mnie wrzask Xavierka.
Zaproszenia na urodziny Xavierka są gotowe.
Serce Xavierka stanęło na moment.

Celownik:
(komu? czemu?)
XavierkowiZrzuciła z siebie pelerynę i oddała ją Xavierkowi.
Xavierkowi udało się usłyszeć tylko parę słów.
Oczywiście każdy przyzna rację Xavierkowi.
Nie wiem, co powiedzieć Xavierkowi.
Napisałem wiersz dzięki Xavierkowi.

Biernik:
(kogo? co?)
XavierkaPostaram się namówić Xavierka na spacer.
Lubię Xavierka.
Xavierka znalazłam w recepcji hotelu.
Spoglądam na Xavierka.
Spojrzałam na Xavierka jak dopisuje kolejne literki.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
XavierkiemPracuję razem z Xavierkiem.
Idę na spacer z Xavierkiem.
Zostaliśmy z Xavierkiem w salonie sami.
Rozliczyłam się i powróciłam do rozmowy z Xavierkiem.
Siedzieliśmy z Xavierkiem przy basenie.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
XavierkuTo jest pieśń o Xavierku.
Rozmawiam o Xavierku.
Na wsi, za dużo rzeczy przypomina mi o Xavierku.
Dziś napiszę o Xavierku.
Te widzenia mieszały mu się z nieustającą myślą o Xavierku.

Wołacz:
(hej!)
XavierkuCześć Xavierku!
Dziękuję Xavierku za rozmowę!
Hej Xavierku!
Gdzie jesteś Xavierku!?
Dobranoc Xavierku!