Odmiana imienia Witosławka przez przypadki

Witosławka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Witosławka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Witosławki

Celownik
(komu? czemu?):Witosławce

Biernik
(kogo? co?):Witosławkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Witosławką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Witosławce

Wołacz
(hej!):Witosławko!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
WitosławkaWitosławka nie umie grać na gitarze.
Na drugie imię mam Witosławka.
Dla mnie było już jasne, ze Witosławka umiera.
Witosławka chce pójść ze mną na spacer.
W domu Witosławka często urządza rodzicom pokazy mody.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
WitosławkiUstaliliśmy jednak, ze na razie będę mieszkać u Witosławki.
Ręka Witosławki uniesiona ponad głowę zamachnęła się.
Od razu zobaczyła ich mama Witosławki.
Uroda Witosławki miała potężną moc.
Bardzo podoba mi się wypracowanie Witosławki.

Celownik:
(komu? czemu?)
WitosławceWitosławce wpadły w ucho słowa piosenki.
Napisałem wiersz dzięki Witosławce.
Witosławce przyszła nagle do głowy straszna myśl.
Oddaję Witosławce list.
Kto wie, może Witosławce wyjdzie do na dobre.

Biernik:
(kogo? co?)
WitosławkęO jego personalia miałam spytać Witosławkę prywatnie.
Doprowadził tym Witosławkę do stanu bliskiego apopleksji.
Poszłam dalej i wtedy poznałam Witosławkę.
Witosławkę znalazłam w recepcji hotelu.
Widzę Witosławkę.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
WitosławkąJa z Witosławką zrobiłyśmy koktajl brzoskwiniowy z nektarynek.
Byliśmy z Witosławką na jarmarku.
Pracuję z Witosławką.
Zostaliśmy z Witosławką w salonie sami.
Wieczorem z Witosławką znowu idziemy na spacer.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
WitosławceTej nocy po raz pierwszy śniłam o Witosławce.
Wczoraj wspomniałam o Witosławce z moim tatą.
Przygotowuje książkę o Witosławce.
Zastanawiałam się czy powiedzieć mamie o Witosławce.
Ten wiersz jest o Witosławce.

Wołacz:
(hej!)
WitosławkoHej Witosławko!
Dobry wieczór Witosławko!
Witosławko! Uważaj!
Cześć Witosławko!
Gdzie jesteś Witosławko!?