Odmiana imienia Wiarka przez przypadki

Wiarka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Wiarka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Wiarki

Celownik
(komu? czemu?):Wiarce

Biernik
(kogo? co?):Wiarkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Wiarką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Wiarce

Wołacz
(hej!):Wiarko!

Przykłady deklinacji imienia Wiarka” w zdaniach w liczbie pojedynczej

Mianownik (kto? co?): Wiarka

Wiarka nie umie grać na gitarze.
Wiarka wraca do domu.
Wiarka tego nie widzi.
Dla mnie było już jasne, ze Wiarka umiera.
Dobrze, że Wiarka grzecznie śpi.

Dopełniacz (kogo? czego?): Wiarki

Rano gdy wstałem obudził mnie wrzask Wiarki.
Nie ma Wiarki.
Byłam z nimi dziś na imieninach u cioci Wiarki.
Przyglądałam się dłoniom Wiarki.
Pozostało jeszcze zadzwonić do rodziców i siostry Wiarki.

Celownik (komu? czemu?): Wiarce

Wiarce udało się usłyszeć tylko parę słów.
Kto wie, może Wiarce wyjdzie do na dobre.
Chciałam szybko pochwalić się Wiarce.
Musiałam się zwierzyć Wiarce.
Tego Wiarce było już za wiele.

Biernik (kogo? co?): Wiarkę

Popatrzyłam na Wiarkę przekonana, że zacznie mówić dalej.
Spojrzał na Wiarkę z zaciekawieniem.
O jego personalia miałam spytać Wiarkę prywatnie.
Spoglądam na Wiarkę.
Przed sesją zapytałam Wiarkę co lubi.

Narzędnik (z kim? z czym?): Wiarką

Powinnam jednak pojechać z Wiarką.
Siedzieliśmy z Wiarką na kanapie.
Ja z Wiarką zrobiłyśmy koktajl brzoskwiniowy z nektarynek.
Rozliczyłam się i powróciłam do rozmowy z Wiarką.
Razem z Wiarką przestaliśmy dawno za nimi nadążać.

Miejscownik (o kim? o czym?): Wiarce

Kiedyś chciałam napisać o Wiarce.
Dzisiaj chciałam napisać o Wiarce.
Przynajmniej tak myślał tata o Wiarce.
Dziś napiszę o Wiarce.
Czasami myślę sobie o Wiarce.

Wołacz (hej!): Wiarko

Hej Wiarko!
Wiarko! Uważaj!
Wiarko! Wróć do mnie!
Wiarko! Gdzie jesteś?
Dobry wieczór Wiarko!