Odmiana imienia Wiarka przez przypadki

Wiarka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Wiarka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Wiarki

Celownik
(komu? czemu?):Wiarce

Biernik
(kogo? co?):Wiarkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Wiarką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Wiarce

Wołacz
(hej!):Wiarko!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
WiarkaWiarka nie umie grać na gitarze.
Wiarka wraca do domu.
Wiarka tego nie widzi.
Dla mnie było już jasne, ze Wiarka umiera.
Dobrze, że Wiarka grzecznie śpi.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
WiarkiRano gdy wstałem obudził mnie wrzask Wiarki.
Nie ma Wiarki.
Byłam z nimi dziś na imieninach u cioci Wiarki.
Przyglądałam się dłoniom Wiarki.
Pozostało jeszcze zadzwonić do rodziców i siostry Wiarki.

Celownik:
(komu? czemu?)
WiarceWiarce udało się usłyszeć tylko parę słów.
Kto wie, może Wiarce wyjdzie do na dobre.
Chciałam szybko pochwalić się Wiarce.
Musiałam się zwierzyć Wiarce.
Tego Wiarce było już za wiele.

Biernik:
(kogo? co?)
WiarkęPopatrzyłam na Wiarkę przekonana, że zacznie mówić dalej.
Spojrzał na Wiarkę z zaciekawieniem.
O jego personalia miałam spytać Wiarkę prywatnie.
Spoglądam na Wiarkę.
Przed sesją zapytałam Wiarkę co lubi.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
WiarkąPowinnam jednak pojechać z Wiarką.
Siedzieliśmy z Wiarką na kanapie.
Ja z Wiarką zrobiłyśmy koktajl brzoskwiniowy z nektarynek.
Rozliczyłam się i powróciłam do rozmowy z Wiarką.
Razem z Wiarką przestaliśmy dawno za nimi nadążać.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
WiarceKiedyś chciałam napisać o Wiarce.
Dzisiaj chciałam napisać o Wiarce.
Przynajmniej tak myślał tata o Wiarce.
Dziś napiszę o Wiarce.
Czasami myślę sobie o Wiarce.

Wołacz:
(hej!)
WiarkoHej Wiarko!
Wiarko! Uważaj!
Wiarko! Wróć do mnie!
Wiarko! Gdzie jesteś?
Dobry wieczór Wiarko!