Odmiana imienia Wiarka przez przypadki

Wiarka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Wiarka

Dopełniacz
(kogo? czego?):

Celownik
(komu? czemu?):

Biernik
(kogo? co?):Wiarki

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Wiarce

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Wiarko

Wołacz
(hej!):!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
WiarkaWiarka nie umie grać na gitarze.
Wiarka wraca do domu.
Wiarka tego nie widzi.
Dla mnie było już jasne, ze Wiarka umiera.
Dobrze, że Wiarka grzecznie śpi.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
Rano gdy wstałem obudził mnie wrzask .
Nie ma .
Byłam z nimi dziś na imieninach u cioci .
Przyglądałam się dłoniom .
Pozostało jeszcze zadzwonić do rodziców i siostry .

Celownik:
(komu? czemu?)
udało się usłyszeć tylko parę słów.
Kto wie, może wyjdzie do na dobre.
Chciałam szybko pochwalić się .
Musiałam się zwierzyć .
Tego było już za wiele.

Biernik:
(kogo? co?)
WiarkiPopatrzyłam na Wiarki przekonana, że zacznie mówić dalej.
Spojrzał na Wiarki z zaciekawieniem.
O jego personalia miałam spytać Wiarki prywatnie.
Spoglądam na Wiarki.
Przed sesją zapytałam Wiarki co lubi.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
WiarcePowinnam jednak pojechać z Wiarce.
Siedzieliśmy z Wiarce na kanapie.
Ja z Wiarce zrobiłyśmy koktajl brzoskwiniowy z nektarynek.
Rozliczyłam się i powróciłam do rozmowy z Wiarce.
Razem z Wiarce przestaliśmy dawno za nimi nadążać.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
WiarkoKiedyś chciałam napisać o Wiarko.
Dzisiaj chciałam napisać o Wiarko.
Przynajmniej tak myślał tata o Wiarko.
Dziś napiszę o Wiarko.
Czasami myślę sobie o Wiarko.

Wołacz:
(hej!)
Hej !
! Uważaj!
! Wróć do mnie!
! Gdzie jesteś?
Dobry wieczór !