Odmiana imienia Satur przez przypadki

Satur imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Satur

Dopełniacz
(kogo? czego?):Satura

Celownik
(komu? czemu?):Saturowi

Biernik
(kogo? co?):Satura

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Saturem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Saturze

Wołacz
(hej!):Saturze!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
SaturDobrze, że Satur grzecznie śpi.
Ja i Satur nie wiedziałyśmy, co robić.
Autorem artykułu jest Satur.
Dla mnie było już jasne, ze Satur umiera.
Pierwszą osobą którą zobaczyłem była Satur.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
SaturaJadę do Satura.
Powiedział, ze wyprawia przyjęcie na cześć Satura.
Serdecznie zapraszamy na wernisaż wystawy malarstwa Satura.
Postanowiłam sama sprawdzić na blogu, co u Satura słychać.
Muszę pochwalić pomysł Satura.

Celownik:
(komu? czemu?)
SaturowiMam nadzieję, że Saturowi również się podoba.
Coś muszę Saturowi powiedzieć, stoi i czeka.
Tym razem nie damy Saturowi dojść do głosu.
Zrzuciła z siebie pelerynę i oddała ją Saturowi.
Mama przyznała rację Saturowi.

Biernik:
(kogo? co?)
SaturaPrzed wejściem spotkaliśmy Satura.
Patrzył na Satura wzrokiem pozbawionym cienia inteligencji.
Śmiał się głośno, wesoło i patrzał na Satura bardzo przyjaźnie.
Poszłam dalej i wtedy poznałam Satura.
Popatrzyłam na Satura przekonana, że zacznie mówić dalej.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
SaturemRazem z Saturem wpadliśmy na pomysł pewnej sesji.
Obie z Saturem postawiłyśmy na zmiany.
W praktyce minęło już pół roku odkąd nie jestem z Saturem.
Pracuję z Saturem.
Powinnam jednak pojechać z Saturem.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
SaturzeDziś jeszcze powiemy sobie słówko o Saturze.
Niestety, nie umiała zapomnieć o Saturze.
Mamrotał coś o Saturze, gdy podtrzymywał się ściany.
Wtedy chciałam się czegoś dowiedzieć o nim i o Saturze.
To jest pieśń o Saturze.

Wołacz:
(hej!)
SaturzeSaturze! Gdzie jesteś?
Dziękuję Saturze za rozmowę!
Gdzie jesteś Saturze!?
Dobranoc Saturze!
Saturze! Wróć do mnie!