Odmiana imienia Sandruś przez przypadki

Sandruś imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Sandruś

Dopełniacz
(kogo? czego?):Sandrusia

Celownik
(komu? czemu?):Sandrusiowi

Biernik
(kogo? co?):Sandrusia

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Sandrusiem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Sandrusiu

Wołacz
(hej!):Sandrusiu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
SandruśMam na imię Sandruś.
Sandruś nie umie śpiewać.
Sandruś tego nie widzi.
Dziś Sandruś ściga się z czasem, podczas pisania egzaminu.
Za chwilę wróci Sandruś z lasu.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
SandrusiaSandrusia siedziała na podłodze oparta o ścianę.
Zostało sto dni do narodzin Sandrusia.
Rano gdy wstałem obudził mnie wrzask Sandrusia.
Specjalnością Sandrusia jest jazda na koniu.
Nie mogę się otrząsnąć po odejściu Sandrusia.

Celownik:
(komu? czemu?)
SandrusiowiMusiałam się zwierzyć Sandrusiowi.
Mama przyznała rację Sandrusiowi.
Coś muszę Sandrusiowi powiedzieć, stoi i czeka.
Nie wiem, co powiedzieć Sandrusiowi.
Oczywiście każdy przyzna rację Sandrusiowi.

Biernik:
(kogo? co?)
SandrusiaChwyciła Sandrusia za rękaw płaszcza.
Na Sandrusia moje słowa podziałały niczym ostroga na bojowego ogiera.
Kiedy podążyłam za jego wzrokiem, ujrzałam Sandrusia.
Widziałem dzisiaj Sandrusia z mojej klasy.
Poszłam dalej i wtedy poznałam Sandrusia.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
SandrusiemAle można sobie zrobić zdjęcie z Sandrusiem.
Ja z Sandrusiem chcemy się przebrać za wampiry.
Dzisiaj miałam się spotkać pierwszy raz z Sandrusiem.
Wymyśliłam z Sandrusiem nową zabawę.
Pracuję z Sandrusiem.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
SandrusiuChcę wiedzieć, co myślisz o Sandrusiu.
Mowa oczywiście o Sandrusiu.
Jest to prawdziwe kompendium wiedzy o Sandrusiu.
Pamiętam o Sandrusiu.
Przez chwilę pomyślałam o Sandrusiu.

Wołacz:
(hej!)
SandrusiuHej Sandrusiu!
Cześć Sandrusiu!
Witaj Sandrusiu!
Sandrusiu! Gdzie jesteś?
Sandrusiu! Wróć do mnie!