Odmiana imienia Normanuś przez przypadki

Normanuś imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Normanuś

Dopełniacz
(kogo? czego?):Normanusia

Celownik
(komu? czemu?):Normanusiowi

Biernik
(kogo? co?):Normanusia

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Normanusiem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Normanusiu

Wołacz
(hej!):Normanusiu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
NormanuśNormanuś chce pójść ze mną na dyskotekę.
Normanuś odgrywa bardzo ważną rolę na boisku.
Normanuś nie umie śpiewać.
Normanuś chce pójść ze mną na spacer.
Normanuś nie umie grać na gitarze.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
NormanusiaRodzina Normanusia wyprowadziła się.
Postanowiłam zadzwonić do Normanusia.
Przyglądałam się dłoniom Normanusia.
Przepis na tą babkę dostałam dawno temu od znajomej Normanusia.
Jadę do Normanusia.

Celownik:
(komu? czemu?)
NormanusiowiTym razem nie damy Normanusiowi dojść do głosu.
Normanusiowi wpadły w ucho słowa piosenki.
Dzięki Normanusiowi mieliśmy też pięknie udekorowaną salę.
Rozalia z troską przyglądała się Normanusiowi.
Normanusiowi przyszła nagle do głowy straszna myśl.

Biernik:
(kogo? co?)
NormanusiaW końcu obudzili Normanusia, żeby ich ratował.
Kacper patrzył na Normanusia ze zdumieniem.
Odprowadziłam Normanusia do wyjścia.
Zdjęcie przesłane przez Normanusia.
Widzę Normanusia.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
NormanusiemWczoraj wracamy z Normanusiem od lekarza.
Dorota spotkała się z Normanusiem.
Jadę z Normanusiem na dyskotekę.
Zostanę tu tylko z Normanusiem i chłopakami.
Wieczorem z Normanusiem znowu idziemy na spacer.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
NormanusiuMowa oczywiście o Normanusiu.
Pomyśl nad tym, co napisałam ci o Normanusiu.
Związana jest z nią legenda o Normanusiu.
A przecież nikt inaczej o Normanusiu nie pisał.
Chcę wiedzieć, co myślisz o Normanusiu.

Wołacz:
(hej!)
NormanusiuGdzie jesteś Normanusiu!?
Normanusiu! Wróć do mnie!
Hej Normanusiu!
Normanusiu! Gdzie jesteś?
Dobry wieczór Normanusiu!