Odmiana imienia Nasławka przez przypadki

Nasławka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Nasławka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Nasławki

Celownik
(komu? czemu?):Nasławce

Biernik
(kogo? co?):Nasławkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Nasławką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Nasławce

Wołacz
(hej!):Nasławko!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
NasławkaJa i Nasławka nie wiedziałyśmy, co robić.
Dla mnie było już jasne, ze Nasławka umiera.
Nasławka nie umie grać na gitarze.
Jutro Nasławka wyjdzie ze szpitala.
Nasławka chce pójść ze mną na spacer.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
NasławkiRano gdy wstałem obudził mnie wrzask Nasławki.
Lampion z dyni zrobiony na prośbę Nasławki.
Tata Nasławki sam opatrzył mi nogę.
Szkoda że Nasławki prawie że w ogóle nie ma.
Tata Nasławki opowiedział mi o swoich przygodach w wojsku.

Celownik:
(komu? czemu?)
NasławceTym razem nie damy Nasławce dojść do głosu.
Kto wie, może Nasławce wyjdzie do na dobre.
Coś muszę Nasławce powiedzieć, stoi i czeka.
Mama przyznała rację Nasławce.
Zerwał jabłko i podał je Nasławce.

Biernik:
(kogo? co?)
NasławkęNasławkę znalazłam w recepcji hotelu.
Poszłam dalej i wtedy poznałam Nasławkę.
Oszołomienie spadło teraz na Nasławkę i na moment odebrało mu wigor.
Zdjęcie przesłane przez Nasławkę.
Kacper patrzył na Nasławkę ze zdumieniem.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
NasławkąZostaliśmy z Nasławką w salonie sami.
Pracuję z Nasławką.
Karolina miała się spotkać z Nasławką przed szkołą.
Zostanę tu tylko z Nasławką i chłopakami.
Dorota spotkała się z Nasławką.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
NasławceZastanawiałam się czy powiedzieć mamie o Nasławce.
W podobny sposób w drodze powrotnej Joasia myślała o Nasławce.
Ten wiersz jest o Nasławce.
Chcę wiedzieć, co myślisz o Nasławce.
Nie wspomniałem na początku o Nasławce.

Wołacz:
(hej!)
NasławkoNasławko! Uważaj!
Nasławko! Wróć do mnie!
Dziękuję Nasławko za rozmowę!
Witaj Nasławko!
Gdzie jesteś Nasławko!?