Odmiana imienia Nadusia przez przypadki

Nadusia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Nadusia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Nadusi

Celownik
(komu? czemu?):Nadusi

Biernik
(kogo? co?):Nadusię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Nadusią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Nadusi

Wołacz
(hej!):Nadusiu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
NadusiaAutorem niniejszego tekstu jest Nadusia.
Nadusia ma katar i źle się czuje.
Ja i Nadusia nie wiedziałyśmy, co robić.
Nadusia chce pójść ze mną na dyskotekę.
Dopiero do mnie dotarło, że Nadusia już tu jest.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
NadusiRodzina Nadusi wyprowadziła się.
Jadę do Nadusi.
Postawa Nadusi była zupełnie inna.
Rodzina Nadusi zginęła w wypadku samochodowym.
Zobaczyłam uśmiechniętą twarz Nadusi.

Celownik:
(komu? czemu?)
NadusiDopiero teraz zrozumiałem, że Nadusi coś się stało.
Zszedłem z drogi Nadusi i usiadłem w fotelu.
Napisałem wiersz dzięki Nadusi.
Kto wie, może Nadusi wyjdzie do na dobre.
Nie wiem, co powiedzieć Nadusi.

Biernik:
(kogo? co?)
NadusięPatrzył na Nadusię wzrokiem pozbawionym cienia inteligencji.
Odprowadziłam Nadusię do wyjścia.
Na Nadusię spłynęła niewymowna ulga.
Zdjęcie przesłane przez Nadusię.
Spojrzał na Nadusię i uśmiechnął się.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
NadusiąObie z Nadusią postawiłyśmy na zmiany.
Jadę z Nadusią na dyskotekę.
Ja z Nadusią coraz bardziej się do siebie zbliżaliśmy.
Zostanę tu tylko z Nadusią i chłopakami.
Rozmawiam z Nadusią.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
NadusiKto dziś pamięta o Nadusi.
To jest pieśń o Nadusi.
A o Nadusi to i słowa rzec nie umiał.
Zrozumiałam, że muszę teraz powiedzieć prawdę o Nadusi.
A przecież nikt inaczej o Nadusi nie pisał.

Wołacz:
(hej!)
NadusiuNadusiu! Wróć do mnie!
Dobranoc Nadusiu!
Dzień dobry Nadusiu!
Cześć Nadusiu!
Hej Nadusiu!