Odmiana imienia Matunia przez przypadki

Matunia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Matunia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Matuni

Celownik
(komu? czemu?):Matuni

Biernik
(kogo? co?):Matunię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Matunią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Matuni

Wołacz
(hej!):Matuniu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
MatuniaMatunia chce pójść ze mną na dyskotekę.
Pierwszą osobą którą zobaczyłem była Matunia.
Ma na imię Matunia.
Mam na imię Matunia.
Jutro Matunia wyjdzie ze szpitala.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
MatuniPrzed domem Matuni zauważyłem wózek z dzieckiem.
Rodzina Matuni zginęła w wypadku samochodowym.
Pozostało jeszcze zadzwonić do rodziców i siostry Matuni.
Nie lubię Matuni.
Późny start nie okazał się być zgubnym dla kariery Matuni.

Celownik:
(komu? czemu?)
MatuniOczywiście każdy przyzna rację Matuni.
Dopiero teraz zrozumiałem, że Matuni coś się stało.
Tym razem nie damy Matuni dojść do głosu.
Ja na pewno przekaże swój procent Matuni.
Matuni włosy stanęły dęba na głowie.

Biernik:
(kogo? co?)
MatunięO jego personalia miałam spytać Matunię prywatnie.
Poznałam paru fajnych ludzi, w tym Matunię.
Spojrzała na Matunię jeszcze raz.
Zdjęcie przesłane przez Matunię.
Czekałam na Matunię w kawiarni.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
MatuniąJa z Matunią zrobiłyśmy koktajl brzoskwiniowy z nektarynek.
Przez chwilę oboje z Matunią patrzyli na siebie.
Siedzieliśmy z Matunią na ławce w parku.
Zostanę tu tylko z Matunią i chłopakami.
Byliśmy wczoraj pierwszy raz z Matunią na krytym basenie.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
MatuniA o Matuni to i słowa rzec nie umiał.
Mowa oczywiście o Matuni.
Piszę o Matuni.
I tak oto dowiedziałam się czegoś nowego o Matuni.
Przy Matuni zapomniałem o wszystkim.

Wołacz:
(hej!)
MatuniuDobry wieczór Matuniu!
Matuniu! Wróć do mnie!
Hej Matuniu!
Matuniu! Uważaj!
Cześć Matuniu!