Odmiana imienia Martinka przez przypadki

Martinka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Martinka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Martinki

Celownik
(komu? czemu?):Martince

Biernik
(kogo? co?):Martinkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Martinką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Martince

Wołacz
(hej!):Martinko!

Przykłady odmiany imienia Martinka” w zdaniach w liczbie pojedynczej

Mianownik (kto? co?): Martinka

Dziś dowiedziałam się, że ma na imię Martinka.
Moje drugie imię to właśnie Martinka.
Dopiero do mnie dotarło, że Martinka już tu jest.
Dla mnie było już jasne, ze Martinka umiera.
Martinka wraca do domu.

Dopełniacz (kogo? czego?): Martinki

Późny start nie okazał się być zgubnym dla kariery Martinki.
Przez uchylone drzwi usłyszałem wołanie Martinki.
Muszę pochwalić pomysł Martinki.
W domu babci Martinki od zawsze stał stary zegar.
Jadę do Martinki.

Celownik (komu? czemu?): Martince

Kto wie, może Martince wyjdzie do na dobre.
Zaproponowałem Martince dwa tematy.
Opowiadam Martince o swoich zainteresowaniach.
Oczywiście każdy przyzna rację Martince.
Przyglądam się Martince.

Biernik (kogo? co?): Martinkę

Patrzy na Martinkę wyczekująco.
Widzę Martinkę.
Na Martinkę moje słowa podziałały niczym ostroga na bojowego ogiera.
Spojrzałam na Martinkę.
Przed wejściem spotkaliśmy Martinkę.

Narzędnik (z kim? z czym?): Martinką

Obie z Martinką miałyśmy ochotę skakać do góry.
Wieczorem z Martinką znowu idziemy na spacer.
Ja z Martinką chcemy się przebrać za wampiry.
Sprzątam pokój z Martinką.
Razem z Martinką wpadliśmy na pomysł pewnej sesji.

Miejscownik (o kim? o czym?): Martince

Pamiętajmy o Martince i o tym, że była dobra dla nas wszystkich.
Chciałbym być teraz przy Martince.
Wczoraj wspomniałam o Martince z moim tatą.
Anna sama już nie wie, co myśleć o Martince.
Zastanawiał się dlaczego wspomniał o Martince.

Wołacz (hej!): Martinko

Dobry wieczór Martinko!
Dziękuję Martinko za rozmowę!
Hej Martinko!
Gdzie jesteś Martinko!?
Witaj Martinko!