Odmiana imienia Marcunia przez przypadki

Marcunia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Marcunia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Marcuni

Celownik
(komu? czemu?):Marcuni

Biernik
(kogo? co?):Marcunię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Marcunią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Marcuni

Wołacz
(hej!):Marcuniu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
MarcuniaJutro Marcunia wyjdzie ze szpitala.
Dobrze, że Marcunia grzecznie śpi.
Autorem niniejszego tekstu jest Marcunia.
Marcunia tego nie widzi.
Dla mnie było już jasne, ze Marcunia umiera.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
MarcuniWysyłam list do Marcuni.
Uroda Marcuni miała potężną moc.
Postawa Marcuni była zupełnie inna.
Nie mogę się otrząsnąć po odejściu Marcuni.
Przez cały dzień czułam wzrok Marcuni na sobie.

Celownik:
(komu? czemu?)
MarcuniDzięki Marcuni święta nabrały nowego wymiaru.
Ja na pewno przekaże swój procent Marcuni.
Kto wie, może Marcuni wyjdzie do na dobre.
Słoik z kawą wyleciał Marcuni z rąk.
Dzięki Marcuni mamy kolejny artykuł po polsku.

Biernik:
(kogo? co?)
MarcunięNa Marcunię moje słowa podziałały niczym ostroga na bojowego ogiera.
Marcunię znalazłam w recepcji hotelu.
Spojrzałam na Marcunię jak dopisuje kolejne literki.
Patrzył na Marcunię wzrokiem pozbawionym cienia inteligencji.
Odprowadziłam Marcunię do wyjścia.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
MarcuniąJa z Marcunią chcemy się przebrać za wampiry.
Zostaliśmy z Marcunią w salonie sami.
Siedzieliśmy z Marcunią przy basenie.
Obie z Marcunią postawiłyśmy na zmiany.
Jadę z Marcunią na dyskotekę.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
MarcuniNo a teraz trochę więcej o Marcuni.
To jest pieśń o Marcuni.
Wczoraj wspomniałam o Marcuni z moim tatą.
Wtedy chciałam się czegoś dowiedzieć o nim i o Marcuni.
Zastanawiam się czy powiedzieć mami o Marcuni.

Wołacz:
(hej!)
MarcuniuWitaj Marcuniu!
Dziękuję Marcuniu za rozmowę!
Marcuniu! Gdzie jesteś?
Dzień dobry Marcuniu!
Cześć Marcuniu!