Odmiana imienia Ksantypunia przez przypadki

Ksantypunia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Ksantypunia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Ksantypuni

Celownik
(komu? czemu?):Ksantypuni

Biernik
(kogo? co?):Ksantypunię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Ksantypunią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Ksantypuni

Wołacz
(hej!):Ksantypuniu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
KsantypuniaGdzie jest Ksantypunia?
Ksantypunia tego nie widzi.
Co robi Ksantypunia?
Ksantypunia nie umie śpiewać.
Ja i Ksantypunia nie wiedziałyśmy, co robić.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
KsantypuniLubię śpiewać zwłaszcza dla Ksantypuni.
Muszę pochwalić pomysł Ksantypuni.
Najbardziej polubiłam ojca Ksantypuni.
Na korytarzu blisko pokoju Ksantypuni stało kilka osób.
Przepis na tą babkę dostałam dawno temu od znajomej Ksantypuni.

Celownik:
(komu? czemu?)
KsantypuniTen nie pozostał dłużny Ksantypuni.
Musiałam się zwierzyć Ksantypuni.
Co tej Ksantypuni po głowie chodzi?
Oczywiście każdy przyzna rację Ksantypuni.
Chciałam szybko pochwalić się Ksantypuni.

Biernik:
(kogo? co?)
KsantypunięSpojrzał na Ksantypunię z zaciekawieniem.
Kacper patrzył na Ksantypunię ze zdumieniem.
Widzę Ksantypunię.
Ksantypunię zaczęło to nieco irytować.
Na Ksantypunię moje słowa podziałały niczym ostroga na bojowego ogiera.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
KsantypuniąSiedzieliśmy z Ksantypunią na kanapie.
Dorota spotkała się z Ksantypunią.
Wieczorem z Ksantypunią znowu idziemy na spacer.
Zginął w pojedynku z Ksantypunią.
Ja z Ksantypunią chcemy się przebrać za wampiry.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
KsantypuniHipnotyzująca powieść o Ksantypuni i płatnym mordercy.
Mowa oczywiście o Ksantypuni.
Na koniec parę słów o Ksantypuni.
Powoli spełniam swoje marzenia o Ksantypuni.
Marzę o Ksantypuni.

Wołacz:
(hej!)
KsantypuniuDziękuję Ksantypuniu za rozmowę!
Ksantypuniu! Wróć do mnie!
Dobry wieczór Ksantypuniu!
Dobranoc Ksantypuniu!
Dzień dobry Ksantypuniu!