Odmiana imienia Krzysiunia przez przypadki

Krzysiunia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Krzysiunia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Krzysiuni

Celownik
(komu? czemu?):Krzysiuni

Biernik
(kogo? co?):Krzysiunię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Krzysiunią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Krzysiuni

Wołacz
(hej!):Krzysiuniu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
KrzysiuniaKrzysiunia odgrywa bardzo ważną rolę na boisku.
Jak już wiecie mam na imię Krzysiunia.
Autorem niniejszego tekstu jest Krzysiunia.
Jutro Krzysiunia wyjdzie ze szpitala.
Krzysiunia chce pójść ze mną na spacer.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
KrzysiuniNa korytarzu blisko pokoju Krzysiuni stało kilka osób.
Rodzina Krzysiuni wspólnie spędziła świąteczny wieczór.
Bardzo podoba mi się wypracowanie Krzysiuni.
Najbardziej polubiłam ojca Krzysiuni.
Rodzina Krzysiuni wyprowadziła się.

Celownik:
(komu? czemu?)
KrzysiuniKupiłem Krzysiuni magnes na lodówkę.
Dopiero teraz zrozumiałem, że Krzysiuni coś się stało.
Tym razem nie damy Krzysiuni dojść do głosu.
Dzięki Krzysiuni mamy kolejny artykuł po polsku.
Musiałam się zwierzyć Krzysiuni.

Biernik:
(kogo? co?)
KrzysiunięLubię Krzysiunię.
Spoglądam na Krzysiunię.
Pożegnali w końcu Krzysiunię i wyszli razem.
Spojrzała na Krzysiunię jeszcze raz.
Spotkałam Krzysiunię w sklepie, kupowała świeże bułeczki.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
KrzysiuniąIdę na spacer z Krzysiunią.
Rozliczyłam się i powróciłam do rozmowy z Krzysiunią.
Razem z Krzysiunią podążyłam na górne piętro za blondynką.
Siedzieliśmy z Krzysiunią na ławce w parku.
Tym razem korespondowałam z Krzysiunią.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
KrzysiuniZwiązana jest z nią legenda o Krzysiuni.
Chciałbym być teraz przy Krzysiuni.
Pomyśl nad tym, co napisałam ci o Krzysiuni.
Więcej o Krzysiuni znajdziecie na naszej stronie.
Marzę o Krzysiuni.

Wołacz:
(hej!)
KrzysiuniuCześć Krzysiuniu!
Krzysiuniu! Gdzie jesteś?
Dziękuję Krzysiuniu za rozmowę!
Krzysiuniu! Wróć do mnie!
Krzysiuniu! Uważaj!