Odmiana imienia Kirunia przez przypadki

Kirunia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Kirunia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Kiruni

Celownik
(komu? czemu?):Kiruni

Biernik
(kogo? co?):Kirunię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Kirunią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Kiruni

Wołacz
(hej!):Kiruniu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
KiruniaPierwszą osobą którą zobaczyłem była Kirunia.
Kirunia tego nie widzi.
Gdzie jest Kirunia?
Moje drugie imię to właśnie Kirunia.
Dziś dowiedziałam się, że ma na imię Kirunia.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
KiruniBardzo podoba mi się wypracowanie Kiruni.
Tata Kiruni poszedł otworzyć drzwi.
Wysyłam list do Kiruni.
Postanowiłam zadzwonić do Kiruni.
Uroda Kiruni miała potężną moc.

Celownik:
(komu? czemu?)
KiruniZrzuciła z siebie pelerynę i oddała ją Kiruni.
Co tej Kiruni po głowie chodzi?
Dzięki Kiruni mieliśmy też pięknie udekorowaną salę.
Opowiadam Kiruni o swoich zainteresowaniach.
Tym razem nie damy Kiruni dojść do głosu.

Biernik:
(kogo? co?)
KirunięCałość dopełniają misternie zaaranżowane wnętrza przez Kirunię.
Przyniesiona przez Kirunię kawa okazała się tą nieco gorszą.
Oszołomienie spadło teraz na Kirunię i na moment odebrało mu wigor.
Doprowadził tym Kirunię do stanu bliskiego apopleksji.
Obserwuję Kirunię bardzo uważnie.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
KiruniąA sytuacja z Kirunią rozwinęła się nagle dosyć szybko.
Razem z Kirunią zrobiłyśmy obiad.
Karolina miała się spotkać z Kirunią przed szkołą.
Byliśmy z Kirunią na jarmarku.
Jadę na wycieczkę razem z Kirunią.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
KiruniPiszę o Kiruni.
A o Kiruni to i słowa rzec nie umiał.
Chciałam dowiedzieć się więcej o Kiruni.
Zrozumiałam, że muszę teraz powiedzieć prawdę o Kiruni.
To jest pieśń o Kiruni.

Wołacz:
(hej!)
KiruniuKiruniu! Wróć do mnie!
Cześć Kiruniu!
Dobry wieczór Kiruniu!
Witaj Kiruniu!
Gdzie jesteś Kiruniu!?