Odmiana imienia Ima przez przypadki

Ima imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Ima

Dopełniacz
(kogo? czego?):Imy

Celownik
(komu? czemu?):Imie

Biernik
(kogo? co?):Imę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Imą

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Imie

Wołacz
(hej!):Imo!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
ImaDla mnie było już jasne, ze Ima umiera.
Jutro Ima wyjdzie ze szpitala.
Autorem artykułu jest Ima.
Dopiero do mnie dotarło, że Ima już tu jest.
Jak już wiecie mam na imię Ima.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
ImyRozalia podeszła do Imy.
Od razu zobaczyła ich mama Imy.
Rodzina Imy wspólnie spędziła świąteczny wieczór.
Pożyczę od Imy samochód i możemy jechać.
Najbardziej polubiłam ojca Imy.

Celownik:
(komu? czemu?)
ImieTego Imie było już za wiele.
Dzięki Imie mieliśmy też pięknie udekorowaną salę.
Zszedłem z drogi Imie i usiadłem w fotelu.
Chciałam szybko pochwalić się Imie.
Imie włosy stanęły dęba na głowie.

Biernik:
(kogo? co?)
ImęKiedy podążyłam za jego wzrokiem, ujrzałam Imę.
Patrzę na Imę i nic nie rozumiem.
Chwyciła Imę za rękaw płaszcza.
Spojrzałam na Imę.
Spotkałam Imę w sklepie, kupowała świeże bułeczki.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
ImąDzisiaj miałam się spotkać pierwszy raz z Imą.
Kasia z Imą mieli dużo szczęścia mając taką pogodę.
Ale można sobie zrobić zdjęcie z Imą.
Sprzątam pokój z Imą.
Tym razem korespondowałam z Imą.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
ImieZastanawiałam się czy powiedzieć mamie o Imie.
Wczoraj wspomniałam o Imie z moim tatą.
Te widzenia mieszały mu się z nieustającą myślą o Imie.
Muszę Ci powiedzieć prawdę o Imie.
Przynajmniej tak myślał tata o Imie.

Wołacz:
(hej!)
ImoDobry wieczór Imo!
Imo! Wróć do mnie!
Cześć Imo!
Witaj Imo!
Dobranoc Imo!