Odmiana imienia Honorusia przez przypadki

Honorusia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Honorusia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Honorusi

Celownik
(komu? czemu?):Honorusi

Biernik
(kogo? co?):Honorusię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Honorusią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Honorusi

Wołacz
(hej!):Honorusiu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
HonorusiaHonorusia tego nie widzi.
Autorem artykułu jest Honorusia.
Honorusia nie umie śpiewać.
Honorusia ma katar i źle się czuje.
Mam na imię Honorusia.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
HonorusiPostanowiłam sama sprawdzić na blogu, co u Honorusi słychać.
Lubię śpiewać zwłaszcza dla Honorusi.
Pożyczę od Honorusi samochód i możemy jechać.
Szkoda że Honorusi prawie że w ogóle nie ma.
Przyglądałam się dłoniom Honorusi.

Celownik:
(komu? czemu?)
HonorusiZostawiam Honorusi karteczkę i już mnie nie ma.
Dzięki Honorusi święta nabrały nowego wymiaru.
Coś muszę Honorusi powiedzieć, stoi i czeka.
Mam nadzieję, że Honorusi również się podoba.
Od początku próbujemy pomóc Honorusi.

Biernik:
(kogo? co?)
HonorusięLubię Honorusię.
Spotkałam Honorusię w sklepie, kupowała świeże bułeczki.
Kawę kupioną przez Honorusię wysypała z plastykowego opakowania do puszki.
Kacper patrzył na Honorusię ze zdumieniem.
O jego personalia miałam spytać Honorusię prywatnie.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
HonorusiąIdę na spacer z Honorusią.
Tym razem korespondowałam z Honorusią.
Dwa dni temu miałam z Honorusią śmieszną przygodę.
Dorota spotkała się z Honorusią.
Ja z Honorusią zrobiłyśmy koktajl brzoskwiniowy z nektarynek.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
HonorusiTe widzenia mieszały mu się z nieustającą myślą o Honorusi.
Wspominam o Honorusi.
Zrozumiałam, że muszę teraz powiedzieć prawdę o Honorusi.
Pomyśl nad tym, co mówiłam ci o Honorusi.
Dobrze, że wspomniałeś o Honorusi.

Wołacz:
(hej!)
HonorusiuGdzie jesteś Honorusiu!?
Dziękuję Honorusiu za rozmowę!
Dobranoc Honorusiu!
Honorusiu! Wróć do mnie!
Honorusiu! Uważaj!