Odmiana imienia Fortunka przez przypadki

Fortunka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Fortunka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Fortunki

Celownik
(komu? czemu?):Fortunce

Biernik
(kogo? co?):Fortunkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Fortunką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Fortunce

Wołacz
(hej!):Fortunko!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
FortunkaAutorem artykułu jest Fortunka.
Ja i Fortunka nie wiedziałyśmy, co robić.
Dziś dowiedziałam się, że ma na imię Fortunka.
Jeśli jednak przegrasz, Fortunka zostaje z nami.
Mam na imię Fortunka.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
FortunkiBardzo podoba mi się wypracowanie Fortunki.
Rano gdy wstałem obudził mnie wrzask Fortunki.
Nie lubię Fortunki.
Tata Fortunki sam opatrzył mi nogę.
Tymczasem zauważyłam wpis Fortunki kilka dni temu.

Celownik:
(komu? czemu?)
FortunceFortunce włosy stanęły dęba na głowie.
Mama przyznała rację Fortunce.
Opowiadam Fortunce o swoich zainteresowaniach.
Zaproponowałem Fortunce dwa tematy.
Kupiłem Fortunce magnes na lodówkę.

Biernik:
(kogo? co?)
FortunkęSpotkałam Fortunkę w sklepie, kupowała świeże bułeczki.
Spojrzałam na Fortunkę jak dopisuje kolejne literki.
Widziałem dzisiaj Fortunkę z mojej klasy.
Patrzę na Fortunkę i nic nie rozumiem.
Na Fortunkę spłynęła niewymowna ulga.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
FortunkąTym razem korespondowałam z Fortunką.
Siedzieliśmy z Fortunką przy basenie.
Wymyśliłam z Fortunką nową zabawę.
Kasia z Fortunką mieli dużo szczęścia mając taką pogodę.
Ja z Fortunką coraz bardziej się do siebie zbliżaliśmy.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
FortunceA o Fortunce to i słowa rzec nie umiał.
Przygotowuje książkę o Fortunce.
Kiedyś tam chciałam napisać o Fortunce.
Pamiętajmy o Fortunce i jej rodzinie.
Chcę wiedzieć, co myślisz o Fortunce.

Wołacz:
(hej!)
FortunkoFortunko! Gdzie jesteś?
Fortunko! Uważaj!
Witaj Fortunko!
Cześć Fortunko!
Hej Fortunko!