Odmiana imienia Ewulka przez przypadki

Ewulka imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Ewulka

Dopełniacz
(kogo? czego?):Ewulki

Celownik
(komu? czemu?):Ewulce

Biernik
(kogo? co?):Ewulkę

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Ewulką

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Ewulce

Wołacz
(hej!):Ewulko!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
EwulkaEwulka tego nie widzi.
Ma na imię Ewulka.
Ewulka ma katar i źle się czuje.
Ewulka chce pójść ze mną na dyskotekę.
Na drugie imię mam Ewulka.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
EwulkiUroda Ewulki miała potężną moc.
Zostało sto dni do narodzin Ewulki.
Najbardziej polubiłam ojca Ewulki.
Bardzo podoba mi się wypracowanie Ewulki.
Postanowiłam sama sprawdzić na blogu, co u Ewulki słychać.

Celownik:
(komu? czemu?)
EwulceDzięki Ewulce święta nabrały nowego wymiaru.
Kto wie, może Ewulce wyjdzie do na dobre.
Opowiadam Ewulce o swoich zainteresowaniach.
Chciałam szybko pochwalić się Ewulce.
Zszedłem z drogi Ewulce i usiadłem w fotelu.

Biernik:
(kogo? co?)
EwulkęEwulkę znalazłam w recepcji hotelu.
Patrzy na Ewulkę wyczekująco.
Lubię Ewulkę.
Postaram się namówić Ewulkę na spacer.
Sierżant wpatrywał się w Ewulkę jak zahipnotyzowany i nawet nie mrugał.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
EwulkąZostaliśmy z Ewulką w salonie sami.
Obie z Ewulką miałyśmy ochotę skakać do góry.
Idę na spacer z Ewulką.
Pracuję razem z Ewulką.
Refleksyjnie po spotkaniu z Ewulką.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
EwulcePosiadam całą serię powieści tego autora o Ewulce.
Wspominam o Ewulce.
Marzę o Ewulce.
Ten wiersz jest o Ewulce.
Chciałam dowiedzieć się więcej o Ewulce.

Wołacz:
(hej!)
EwulkoCześć Ewulko!
Hej Ewulko!
Ewulko! Gdzie jesteś?
Dzień dobry Ewulko!
Ewulko! Uważaj!