Odmiana imienia Dytwin przez przypadki

Dytwin imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Dytwin

Dopełniacz
(kogo? czego?):Dytwina

Celownik
(komu? czemu?):Dytwinowi

Biernik
(kogo? co?):Dytwina

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Dytwinem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Dytwinie

Wołacz
(hej!):Dytwinie!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
DytwinJak już wiecie mam na imię Dytwin.
Dytwin tego nie widzi.
Dopiero do mnie dotarło, że Dytwin już tu jest.
Dziś Dytwin ściga się z czasem, podczas pisania egzaminu.
Na drugie imię mam Dytwin.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
DytwinaLubię śpiewać zwłaszcza dla Dytwina.
Ręka Dytwina uniesiona ponad głowę zamachnęła się.
Przez uchylone drzwi usłyszałem wołanie Dytwina.
Pozostało jeszcze zadzwonić do rodziców i siostry Dytwina.
Uroda Dytwina miała potężną moc.

Celownik:
(komu? czemu?)
DytwinowiDzięki Dytwinowi święta nabrały nowego wymiaru.
Tym razem nie damy Dytwinowi dojść do głosu.
Oczywiście każdy przyzna rację Dytwinowi.
Mama przyznała rację Dytwinowi.
Dytwinowi wpadły w ucho słowa piosenki.

Biernik:
(kogo? co?)
DytwinaWidziałem dzisiaj Dytwina z mojej klasy.
Oszołomienie spadło teraz na Dytwina i na moment odebrało mu wigor.
W końcu obudzili Dytwina, żeby ich ratował.
Lubię Dytwina.
Dytwina zaczęło to nieco irytować.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
DytwinemWymyśliłam z Dytwinem nową zabawę.
Karolina miała się spotkać z Dytwinem przed szkołą.
Wczoraj wracamy z Dytwinem od lekarza.
Idę na spacer z Dytwinem.
Zginął w pojedynku z Dytwinem.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
DytwiniePosiadam całą serię powieści tego autora o Dytwinie.
Zastanawiałam się czy powiedzieć mamie o Dytwinie.
W powrotnej drodze myślał o Dytwinie.
Zastanawiał się dlaczego wspomniał o Dytwinie.
Marzę o Dytwinie.

Wołacz:
(hej!)
DytwinieDytwinie! Wróć do mnie!
Hej Dytwinie!
Gdzie jesteś Dytwinie!?
Dytwinie! Uważaj!
Dytwinie! Gdzie jesteś?