Odmiana imienia Dąbuś przez przypadki

Dąbuś imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Dąbuś

Dopełniacz
(kogo? czego?):Dąbusia

Celownik
(komu? czemu?):Dąbusiowi

Biernik
(kogo? co?):Dąbusia

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Dąbusiem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Dąbusiu

Wołacz
(hej!):Dąbusiu!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
DąbuśPierwszą osobą którą zobaczyłem była Dąbuś.
Jeśli jednak przegrasz, Dąbuś zostaje z nami.
Dopiero do mnie dotarło, że Dąbuś już tu jest.
Dobrze, że Dąbuś grzecznie śpi.
Dąbuś chce pójść ze mną na dyskotekę.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
DąbusiaTrzeba wymyślić jakąś bajkę dla Dąbusia.
Rano gdy wstałem obudził mnie wrzask Dąbusia.
Późny start nie okazał się być zgubnym dla kariery Dąbusia.
Jadę do Dąbusia.
Ustaliliśmy jednak, ze na razie będę mieszkać u Dąbusia.

Celownik:
(komu? czemu?)
DąbusiowiDąbusiowi włosy stanęły dęba na głowie.
Musiałam się zwierzyć Dąbusiowi.
Ten nie pozostał dłużny Dąbusiowi.
Zaproponowałem Dąbusiowi dwa tematy.
Dzięki Dąbusiowi święta nabrały nowego wymiaru.

Biernik:
(kogo? co?)
DąbusiaObserwuję Dąbusia bardzo uważnie.
Kacper patrzył na Dąbusia ze zdumieniem.
Śmiał się głośno, wesoło i patrzał na Dąbusia bardzo przyjaźnie.
Przyniesiona przez Dąbusia kawa okazała się tą nieco gorszą.
Chwyciła Dąbusia za rękaw płaszcza.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
DąbusiemJadę na wycieczkę razem z Dąbusiem.
Dorota spotkała się z Dąbusiem.
W praktyce minęło już pół roku odkąd nie jestem z Dąbusiem.
Razem z Dąbusiem zrobiłyśmy obiad.
Ale można sobie zrobić zdjęcie z Dąbusiem.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
DąbusiuPrzez chwilę pomyślałam o Dąbusiu.
Warto także pomyśleć chwilę o Dąbusiu.
Przy Dąbusiu zapomniałem o wszystkim.
Powiedz mi, co myślisz o Dąbusiu.
Te widzenia mieszały mu się z nieustającą myślą o Dąbusiu.

Wołacz:
(hej!)
DąbusiuDąbusiu! Gdzie jesteś?
Dąbusiu! Wróć do mnie!
Hej Dąbusiu!
Witaj Dąbusiu!
Dąbusiu! Uważaj!