Odmiana imienia Dąbrówunia przez przypadki

Dąbrówunia imię żeńskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Dąbrówunia

Dopełniacz
(kogo? czego?):Dąbrówuni

Celownik
(komu? czemu?):Dąbrówuni

Biernik
(kogo? co?):Dąbrówunię

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Dąbrówunią

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Dąbrówuni

Wołacz
(hej!):Dąbrówuniu!

PrzypadekPrzykład odmiany w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
DąbrówuniaDąbrówunia chce pójść ze mną na spacer.
Dąbrówunia nie umie grać na gitarze.
Jutro Dąbrówunia wyjdzie ze szpitala.
Autorem niniejszego tekstu jest Dąbrówunia.
Ma na imię Dąbrówunia.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
DąbrówuniRodzina Dąbrówuni wyprowadziła się.
Trzeba wymyślić jakąś bajkę dla Dąbrówuni.
Krótki filmik przedstawiający braciszka Dąbrówuni.
Lubię śpiewać zwłaszcza dla Dąbrówuni.
Bardzo podoba mi się wypracowanie Dąbrówuni.

Celownik:
(komu? czemu?)
DąbrówuniPowiedz wszystkim i Dąbrówuni, że nic mi nie jest.
Zszedłem z drogi Dąbrówuni i usiadłem w fotelu.
Tego Dąbrówuni było już za wiele.
Dzięki Dąbrówuni mamy kolejny artykuł po polsku.
Rozalia z troską przyglądała się Dąbrówuni.

Biernik:
(kogo? co?)
DąbrówunięPopatrzyłam na Dąbrówunię przekonana, że zacznie mówić dalej.
Chwyciła Dąbrówunię za rękaw płaszcza.
Poszłam dalej i wtedy poznałam Dąbrówunię.
Przed sesją zapytałam Dąbrówunię co lubi.
Poznałam paru fajnych ludzi, w tym Dąbrówunię.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
DąbrówuniąPowinnam jednak pojechać z Dąbrówunią.
Ale można sobie zrobić zdjęcie z Dąbrówunią.
Pracuję z Dąbrówunią.
Razem z Dąbrówunią przestaliśmy dawno za nimi nadążać.
Przez chwilę oboje z Dąbrówunią patrzyli na siebie.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
DąbrówuniA o Dąbrówuni to i słowa rzec nie umiał.
Bardzo fajny blog o Dąbrówuni.
Wszyscy dyskutują o Dąbrówuni.
Mamrotał coś o Dąbrówuni, gdy podtrzymywał się ściany.
Te widzenia mieszały mu się z nieustającą myślą o Dąbrówuni.

Wołacz:
(hej!)
DąbrówuniuDobry wieczór Dąbrówuniu!
Dzień dobry Dąbrówuniu!
Dąbrówuniu! Wróć do mnie!
Witaj Dąbrówuniu!
Dobranoc Dąbrówuniu!