Odmiana imienia Arturko przez przypadki

Arturko imię męskie

PrzypadekLiczba pojedyncza

Mianownik
(kto? co?):Arturko

Dopełniacz
(kogo? czego?):Arturka

Celownik
(komu? czemu?):Arturkowi

Biernik
(kogo? co?):Arturka

Narzędnik
(z kim? z czym?):z Arturkiem

Miejscownik
(o kim? o czym?):o Arturku

Wołacz
(hej!):Arturku!

PrzypadekPrzykład deklinacji w liczbie pojedynczej

Mianownik:
(kto? co?)
ArturkoJa i Arturko nie wiedziałyśmy, co robić.
Jeśli jednak przegrasz, Arturko zostaje z nami.
Dla mnie było już jasne, ze Arturko umiera.
Jak już wiecie mam na imię Arturko.
Za chwilę wróci Arturko z lasu.

Dopełniacz:
(kogo? czego?)
ArturkaTeraz wiem ze to tylko pozory, kolejne kłamstwo Arturka.
Tata Arturka sam opatrzył mi nogę.
Przed sobą ujrzałam rękę Arturka.
Tymczasem zauważyłam wpis Arturka kilka dni temu.
Przepis na tą babkę dostałam dawno temu od znajomej Arturka.

Celownik:
(komu? czemu?)
ArturkowiTego Arturkowi było już za wiele.
Dopiero teraz zrozumiałem, że Arturkowi coś się stało.
Zostawiam Arturkowi karteczkę i już mnie nie ma.
Co tej Arturkowi po głowie chodzi?
Arturkowi oczy błyszczą.

Biernik:
(kogo? co?)
ArturkaDoprowadził tym Arturka do stanu bliskiego apopleksji.
Arturka znalazłam w recepcji hotelu.
Nieśmiało gładzi Arturka po włosach.
Spojrzałam na Arturka jak dopisuje kolejne literki.
Całość dopełniają misternie zaaranżowane wnętrza przez Arturka.

Narzędnik:
(z kim? z czym?)
ArturkiemByliśmy z Arturkiem na jarmarku.
Zostaliśmy z Arturkiem w salonie sami.
Ja z Arturkiem siedzieliśmy w środku razem z narzędziami.
Siedzieliśmy z Arturkiem przy basenie.
A sytuacja z Arturkiem rozwinęła się nagle dosyć szybko.

Miejscownik:
(o kim? o czym?)
ArturkuW głowie kłebiły mu się mysli i wspomnienia o Arturku.
Pomyśl nad tym, co mówiłam ci o Arturku.
Pamiętajmy o Arturku i jej rodzinie.
Czasami myślę sobie o Arturku.
Mówimy tu oczywiście o Arturku.

Wołacz:
(hej!)
ArturkuHej Arturku!
Dobry wieczór Arturku!
Arturku! Uważaj!
Dziękuję Arturku za rozmowę!
Arturku! Gdzie jesteś?